haat en liefde

Dit week-end staat de derby der derby's op het programma: het grote Genk (dankzij overheidsgeld) versus het kleine STVV (holé holé). Zowel TVLimburg als 'het Belang' zijn al dagen de spannig aan het opdrijven, en dat zal zo blijven duren tot beide voetbalploegen de degens kruisen, zaterdagavond dus.
Lijnrecht staan de supporters tegenover mekaar. Voetbal is oorlog. Maar haat en liefde staan dicht bij mekaar. Als alles goed gaat moeten de Genkse en Truiense supporters vijf minuten voor het matchbegin samen het Limburgse volkslied zingen. Dit in een poging om het record 'grootste koor ooit' te laten optekenen, want ook elders in Limburg zullen op dat moment mensen uit volle borst het volkslied meezingen. Benieuwd wat dat gaat geven, benieuwd of het Limburggevoel echt zo groot is. "Waar in 't bronsgroen eikenhout, 't nachtegaaltje zingt, paparapapapa,..."

Verder wil ik nog even Philippe bedanken, die me geholpen heeft om nedstat op mijn blog te installeren. Daarom een link naar zijn blog: voila.

swinging weblog

Eindelijk heb ik me ge-out. Ik heb het ze allemaal verteld. Mijn vrienden wisten het al even, collega's en kennissen nog niet. Maar gisteren is het er onvermijdelijk uitgekomen: Ik heb een blog. Niks aan te doen, niks aan te veranderen. Ik vind het leuk, ik vind het fun en ik wil er dus nog wel even mee doorgaan. Voila!

Wat ik ook fun vind is het Swingpaleis. Een vriend van mij heeft me gisteren gevraagd of ik geen zin heb om stand-in te spelen voor het programma, en daar zeg ik dus geen neen tegen. Stand-in? Ik doe de generale repetitie mee terwijl de stars zich klaarmaken. Dat betekent dat ik volle bak mag meekwelen, op de decorstukken mag klauteren, op voorhand weet wie komt optreden, en dus in de huid van een echte bv kan kruipen. Wat wil een mens nog meer ;-). Ik probeer me nu in te beelden wie van die mensen ik graag in levende lijve zou willen tegenkomen, maar -slecht teken- ik kom er niet op. Geen erg, leve Felice en zijn panel en zijn stand-in panel. And the best is yet to come: ik word er nog voor betaald ook. En dat zeven keer...Gekke wereld.

een plekje ertussenin

Oei, gisteren helemaal geen tijd gehad voor mijn blog. Daarom nu een extra grote inspanning. Hoewel...Misschien maak ik er wel een heel kleintje van, want zoveel heb ik niet te vertellen. Behalve dan misschien dat ik gisteren naar Expeditie Robinson heb gekeken. Fantastisch om te zien hoe mensen in zulke omstandigheden met mekaar en zichzelf omgaan. Stoere mannen die post en foto's van thuis krijgen en plots in mekaar storten, zogezegde omkoopschandalen maar eigenlijk een strijd om te overleven, eeuwige zielsgenoten die afscheid nemen maar niet voor lang, de mangrovebewoners versus het kamp van de overblijvers...Niet te missen, eigenlijk. Fysiek een harde noot om te kraken, en daarom zal ik waarschijnlijk nooit in het programma geraken, maar ik denk er weleens over na: hoe zou ik het er daar vanaf brengen, zo op een exotisch eiland met weinig eten en veel spanningen? Ben ik de eerste afvaller of net een geboren Robinson? Ik moet u het antwoord schuldig blijven, maar ik hoop op een plekje ertussenin. Dan zou ik al heel tevreden zijn.

geen whisky-cola

Ohoh, ik moet me vandaag naar mijn blog slepen. Deze keer niet omdat ik geen zin heb om te schrijven ofzo, maar vooral omdat ik moe ben en mijn gedachten niet echt op een rijtje krijg...Gisteren was ik om half 1 snachts dan ook nog met 'mie sista on da road'. Je moet wel dom zijn, als je de volgende dag op een onmogelijk uur uit je bedje moet om te gaan werken, maar het was voor het goede doel (lees:voor mijn werk). En dan zit je daar op café om je relaties op te poetsen, komen de herinneringen aan toffe studentenavonden weer boven, en wil je nooit nog uit het café weg, al moeten ze je eruit slepen. Zo ver heb ik het niet laten komen, het stonk na een tijdje nogal naar de sigarettenrook, en drinken van de whisky-cola ging ook al niet, want mijn huisje ligt op auto-afstand van het café. Beter zo.

DHL blues

Mooi, leven is mooi, zolang er zon, muziek en kinderen zijn. Een quote uit een liedje van de immer smilende Will Tura, ik moet het u niet vertellen. De man is in de bloei van zijn leven een carrière aan het uitbouwen in Nederland, het is hem gegund.

Maar misschien moet hij dan toch eens een liedje maken over DHL, en over al die mensen die nu niet meer weten wat gedaan. Door DHL zelf, door de verschillende regeringen van ons landje, door zoveel samenvoegsels van omstandigheden. Mensen die geen werk meer zullen hebben, en daartegenover mensen die minder last zullen hebben van nachtlawaai. Want Zaventem zal vanaf 2008 geen centraal verdeelcentrum voor DHL-Europa meer zijn en hoogstens regionaal nog een rol van betekenis spelen...Minder werk, en minder nachtvluchten. Wie heeft het spelletje het best begrepen?

Ik ga het hier niet vertellen, wie mijn mening wil mag ze gewoon komen vragen. Maar een liedje van Will Tura is volgens mij niet slecht. Het is een begin. Want zeg nu zelf, waar het gaat het allemaal naartoe? En vooral: het lijkt niemand echt veel te kunnen schelen.

nut loox

Tja, dan denk je dat je alles gezien hebt in het leven: vreugde, verdriet, warme zomerdagen, koude winternachten. Tot er opeens een klein meisje afkomt met een joekel van een noot in haar handen, minstens drie keer zo groot als een normale noot. Wie me niet gelooft, moet morgen Het Belang van Limburg er maar eens op naslaan, de grootste noot allertijden, wed ik. Hij werd gemeten en al en daarna professioneel gekraakt. Zoals het hoort.

Dan heb ik verder een geweldige pda in mijn handen geduwd gekregen, een Loox 720. Ik heb er via een hotspot mijn eigenste blog mee geraadpleegd. Vermits blogspot.com zich vanzelf aanpast op kleine schermpjes, was het een lust voor het oog. Nu zit ik wat te tokkelen en te doen op dat geweldig machientje. Maar omdat er nog heel wat werk ligt te wachten, hou ik het vandaag op het heugelijke noot- en pdanieuws.

In naam van de estheticiteit

Een mens heeft toch zo weinig te vertellen in de week. Werken, werken, werken, en als je thuis komt, moet je naar de tandarts. Dat is dus wat me gisteren overkwam. Rare tandarts heb ik trouwens: hij doet niet alleen de gaatjes in mijn tanden dicht, hij maakt mijn tanden ook 'esthetischer'.

Sinds mijn dertiende is er uit één van mijn voorste tanden een stukje weg, omdat iemand me per ongeluk (echt waar) met mijn hoofd tegen de 'chauffage' duwde. Sindsdien heb ik volgens sommigen 'Calvin Klein-'tanden, of tanden die er wat oneffen, maar wel heel schattig uitzien.

Als ik - terug bij de tandarts- stilletjes uit mijn verdoving ontwaak, voel ik een kleverigere massa onder mijn Calvin Klein-tand. Ik vraag wat die daar doet. "Daar was een klein stukje uit, ik heb dat gevuld," lacht de tandarts vriendelijk. "Waarom?" vraag ik helemaal van mijn stuk. "Dat is toch veel esthetischer," lacht meneer de tandarts. "Vormde dat kloofje dan een gevaar?," vraag ik nog altijd even verbouwereerd. "Nee hoor, maar nu heb je weer egale voortanden, dat is toch goed," kijkt monsieur me vol onbegrip aan. Aaaaaaaah, zonder het mij te vragen ontneemt hij me mijn handelsmerk. En dat allemaal in naam van de estheticiteit.

Pas van tandarts veranderd omdat de mijne op pensioen was. Die meneer van nu is superbekwaam, maar...hij kent me niet. En dat deed mijn vorige tandarts wel. Hij zou het zelfs nooit gewaagd hebben zomaar mijn voorste tand te vullen. Hij zou het op zijn minst vriendelijk gevraagd hebben. Waarop ik zou zeggen: "Nee, alsjeblieft niet, ze zijn van Calvin Klein..."

Rss-Feed

Voor zij met een RSS-newsreader: vanaf nu theonehitwonder ook via uw RSS-reader. En wel via http://theonehitwonder.blogspot.com/atom.xml

Gast-logging

Een prentje of leuke foto kan het geheel van je weblog inderdaad wat opfleuren.
Overigens, wat die film betreft: het was Shark-Tale.
Ik was er zelf niet razend enthousiast van en blijkbaar ben ik daar niet alleen in.
Af en toe zal ook ik (Niels) hier wat op posten.

Ik kan niet beloven dat het interessant zal zijn...

cup of tea

Ik weet niet meer wie me vertelde dat ik dringend eens vanalles moest gaan uitproberen op mijn blog. Makkelijk zat, dacht ik, maar het liep anders...Foto's toevoegen, links plaatsen op mijn overzichts-pagina: Het is niet my cup of tea, dus tot nu toe zijn mijn inspanningen vruchteloos gebleken. Om te laten zien dat ik echt wel mijn best doe om mijn site wat meer geurtjes, kleurtjes en fleurtjes te geven, heb ik mijn lettertjes dan maar in het blauw gezet. Want dat is me wél gelukt. Oef.

De links doe ik dus nog via deze weg. Zo is er vb de dolle site van Nick, de jongen die me mijn eerste 'pasjes' op het snowboard heeft leren zetten. Verder moet ik ook absoluut linken naar de Pappenheimers, de leukste quiz van het land. Al is het maar omdat mijn zusje in het week-end naar een opname is geweest, en de geweldige Tom Lenaerts de rol van quizmaster op zich neemt.

Voor ik het vergeet: ik heb de magical button gevonden die toelaat dat zomaar iedereen comments kan geven (inloggen hoeft dus niet meer). Verenig dus uw krachten en blog er maar op los.

weg van de werkvloer

Nog gauw even een schrijfseltje vooraleer ik naar huis vertrek. Tis te zeggen. We gaan naar de nieuwste tekenfilm met 'sharks'. Ik kan zelfs niet op de naam komen, zo uitgeput ben ik van een weekje werken. En ik heb geen tijd om een link te zoeken, want ik wil nu toch wel stilletjes de werkvloer verlaten. Zoek het dus allemaal zelf maar op, in plaats van lekker lui gewoon op de link te drukken. Zo simpel is het deze keer niet.
Ik heb trouwens mijn T-shirtje. Ik sluit mijn werkweek dus moe, maar gelukkig af. Have a nice week-end...

brand!

Eigenlijk was ik gisteren niet helemaal juist met mijn powerball. Want ik had een xbeam in handen, en da's blijkbaar iets anders. Het verschil tussen de twee is me niet echt duidelijk, maar ik denk dat een powerball net iets leuker is dan een xbeam. En als ik me niet vergis werkt de ene (powerball) op batterijtjes en de andere met een ouderwets koordje waar je aan moet trekken om het ding in beweging te krijgen. Tot hier de powerball/xbeam uiteenzetting. Ik weet het ook niet meer.

Verder is het een rustige dag, waarop ik jammer genoeg alweer een party T-shirt langs mijn neus heb zien voorbijgaan. Maar dat is geen nieuws. Vanmorgen was ik toch wel een beetje geschokt van een artikel in de krant. Het ging om een vrouw die euthanasie wou plegen, maar van de officiële instanties nooit toestemming kreeg. Uiteindelijk heeft ze na een lange lijdensweg het recht zelf in handen genomen en ze heeft zichzelf voor de gebouwen van de Gazet van Antwerpen in brand gestoken. Ze had de krant gewaarschuwd, en de journalist in kwestie had haar nog proberen om te praten, maar dat lukte niet. Niemand wist waar de vrouw was, of waar ze naartoe ging. Haar verkoolde lichaam is later teruggevonden...Echt gruwelijk, en vooral iets om over na te denken.

da beamer

Waw, ik heb daarnet een echte powerball uitgeprobeerd. Dat is een soort van balletje waarmee je -mits de juiste bewegingen- spieroefeningen kan doen. In eerste instantie werd het gebruikt door astronauten, die op die manier fit konden blijven in hun kleine capsule. Echt een cool ding, hoe feller je het laat bewegen, hoe zwaarder het wordt. En het geeft ook nog eens licht. Handig als je op een fuif de show wil stelen. Dan moet je de techniek natuurlijk wel eerst goed onder de knie hebben, en dat kan ik in mijn geval nog niet echt zeggen. Ik zit hier maar wat heen en weer en op en neer te flapperen met mijn armen, polsen en alles wat daartussen zit. Maar zoals het welbekende gezegde luidt: oefening baart kunst.

En ja, wat toch ook niet mag ontbreken, is het Limburgse-dialect-nieuws. Uit een studie blijkt dat Vlamingen het Limburgse dialect (23%) het meest sexy dialect vinden. Waar ze dat vandaan halen weet ik niet, maar het is in ieder geval eens leuk nieuws uit de meest onderschatte streek van Vlaanderen. We zijn toch nog voor iets goed. Hoopvol wachtend op de komst van een internet-T-shirtje, sluit ik deze goednieuwsrubriek af. En als ik in het holst van de nacht weer eens overboden wordt (allemaal duimen tussen 12 en 1) dan doe ik wel een bod op zo'n powerball.

party T-shirt

Ik dacht ook eens een geweldig koopje te doen: gisteren op e-bay een bod gedaan op een pracht van een t-shirtje. Maar wat gebeurt er dan: de aanbieding loopt af als ik al lang in mijn bedje lig (lees: 3 uur 's nachts). En dan gebeurt natuurlijk het onvermijdelijke. Eén of andere kwiep doet een half uur voor afloop 50 cent bovenop mijn bod, en ik, die me in mijn dromen al zie met mijn nieuw T-shirtje, lig ondertussen nietsvermoedend, jaja, te dromen.

Maar een echte onehitwonder geeft niet op. Nu heb ik dus een bod gedaan op eenzelfde T-shirtje. Dat bod loopt morgen om 1 uur 's nachts af. Dat is al iets schappelijker, maar het blijft laat voor een werkende, serieuze mens als ik. Een party organiseren lijkt me dus een optie, zodat ik zeker nog wakker ben, en meteen ook mijn aankoop kan vieren. Maar dat is niet echt serieus, en ook niet echt werkend. Tis godgeklaagd wat een mens allemaal moet doen om aan een T-shirt te geraken. Godgeklaagd. Ja.

geen zin in niks

Voor de eerste keer in mijn korte blogleven heb ik er geen zin in. Bah, bloggen. Wie vindt er nu zoiets uit? Met handen en voeten gebonden aan updates. En wat als de gedachten niet willen komen? Wat dan? Daar hebben ze zeker niet aan gedacht toen ze ergens ik-weet-niet-waar de eerste blog in het leven riepen. De spannig stijgt, mijn vingers doen pijn, want ze willen echt niet mee. Ze willen een kopje koffie vastnemen, of iemand de hand schudden, maar tokkelen voor een blog? Alstublieft zeg. Tja, het leven is niet altijd even licht. Ik had me beter nog eens lekker omgedraaid in mijn bedje. Bah, wat een rotdag. Ik smurf een smurf. Laat ik dat maar smurfen.

theonehitwonder

Middagpauze. Dus is het blog-time. Ik ben me nu al op morgen aan t verheugen, want ik heb van mijn vriendje een bereleuk verjaardagscadeau gekregen: dankzij hem kunnen we ons morgen eens lekker laten verwennen bij een professionele massage-studio. Can't wait. Queen Dorien is coming. Ik heb het er wel al een hele tijd dik opgelegd dat ik dat écht eens heeeeel graag wou doen. Want bij jongens helpt alleen de grote trom; kleine, subtiele hints worden nooit begrepen. Verder heb ik heel wat smsjes en mailtjes en telefoontjes gekregen. Erg leuk. En Frederik had het zelfs over deze blog, die alleen maar tot stand is kunnen komen dankzij king of the internet Frederik Marain. Merci allemaal. I had a great time.

gal gespuwd (fig)

Snel nog even een kribbeltje. Ik ben inderdaag geen cancer, Wim, maar ik had -perfect logisch- eerst de dag en dan de maand van mijn geboortedatum ingegeven. Tja, en dan draait dat rare Amerikaanse systeem alles om en maakt het van mij een cancer. Schandalig vind ik dat. Bij deze heb ik mijn gal gespuwd, nu moet ik er dringend vandoor. Wachtend op een positieve noot.

regenboog

Alweer een leuke dag. Allé, dat hoop ik toch. Want vandaag verjaar ik. Het weer zit niet al te fel tegen, het zonnetje komt zelfs af en toe piepen, en vanavond gaan we uit eten. Niet veel speciaals, maar voor een normale donderdag vind ik het al heel wat. Ik ben happy. Seffes ga ik nog stilletjes taart halen om te tracteren op het werk, want hier weet nog niemand het. En tja, als ik kussen wil krijgen, zal ik eerst met een tractatie moeten afkomen. Verder blijft alles hetzelfde. Vreemd toch...Een regenboog aan de hemel zou wel leuk zijn. Maar wakkerworden met één van mijn favoriete liedjes (toevallig op de radio) vind ik ook al super. En vandaag was het zover, speciaal voor mijn verjaardag natuurlijk. Van mezelf voor mezelf, en daarom ben ik nu zo happy.

masterplan

theonehitwonder

Het werkt aanstekelijk, het is leuk hier op mijn blog. Het enige jammere is dat ik op dit moment nog maar helemaal alleen van mijn fan-tas-tische creatie geniet. Ik moet de publiciteit opzoeken, de internetcommunity laten weten dat ik sinds gisteren een weblog ben begonnen. Maar hoe? Laat ik maar bij vrienden en vriendinnen beginnen, en dan stilletjes aan de wereld veroveren. Bij deze is mijn masterplan onthuld.

snowboarden in oktober

En hier ben ik alweer. Want dit week-end was er eigenlijk nog een eerste keer. Ik ben namelijk gaan snowboarden in Peer met een vriend. Ik dacht dat het niks zou worden, en dat ik vol frustraties en blauwe plekken de piste zou verlaten. Maar het liep anders - tot mijn grote verbazing. En ik vond het echt heerlijk om begin oktober, wanneer nog bijna niemand aan sneeuwpret denkt, aan de skilift te bengelen, en zo goed en zo kwaad als het kon naar beneden te glijden. De blauwe plekken en de spierpijn waren er wel, maar voor de rest was de vuurdoop meer dan geslaagd. Vooral als je na het koude avontuur in de cafetaria zo'n heerlijke bitterbal kan binnenspelen, en ondertussen kan gapen naar de ongelooflijk goede snowboarders. Zo zullen ze binnenkort ook naar mij gapen...neem ik me voor.

eerste keer

Hier zit ik dan, helemaal alleen met mijn eerste blog-experience. Toch wel straf, hoe snel het allemaal geregeld wordt, hoe je de achtergrondjes gewoon voor het uitkiezen hebt, en hoe je daarbovenop meteen kan beginnen schrijven ook...Ferm, echt waar.

Voor alles is een eerste keer, en het bevalt me hier wel. Zien hoe lang ik het kan volhouden.