met dank aan Anna

And it seemed as if the sun was shining all night long all night long
And it seemed as if the sun was shing on and on

Een bezoekje aan mijn vriendin Anna in Duitsland zette alles in beweging. Ik ging met haar een avondje naar een restaurant, waar twee Spaanse vrienden van haar flamenco zouden dansen. Wat was dat prachtig.

Een paar maanden later zocht ik wat beweging. Afrikaanse dans: niks voor mij, veel te down to earth. Salsa: een beetje afgezaagd, want iedereen kan het ondertussen. Tango: veel te moeilijk, in mijn ogen. En daar stond het: een weekendstage flamenco. Meteen flitste het restaurant-optreden weer voor mijn ogen. Muy bien. Flamenco.

Zelfs in mijn slaap liet het ritme me niet los. Het ritme van zigeuners, die overal op hun trektochten culturen opsnoven en het mooiste van elke cultuur in hun muziek en dans vermengden. Die jarenlang, en nog steeds, nauwelijks rechten hebben, landloos en daardoor niets zijn. Ook dat tragische helemaal opgeslorpt in hun muziek.

Wat was dat mooi. Wat is dat mooi.

Michiel blogt

Blauw blauw blauw
keer ik terug naar jou

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Of wacht: ik weet het wel.
Maandagmorgen, 6u30, terug van een nachtje La Rocca. Terug van een nachtje feest, een nachtje dansen, een nachtje drinken, een nachtje lol.
Zondagmorgen, terug van een nachtje Kulturama in Leuven, met digitaal laptop-lawaai en een hoop gezever, maar niettemin de max.
Zaterdagmorgen, terug van een avondje wijndegustatie met heerlijke Zuid-Afrikaanse en andere soorten wijnen.

Maar wat ik me vooral van dit weekend herinner, is de geboorte van Michiel, het eerste kindje van de zus van Niels. Een schat van een baby, twee families zielsgelukkig, en Dorien wordt nu 'tante Dorien' (shit wat klinkt dat oud).
Michiel heeft al een eigen weblog. Je kan er in deze digitale tijden maar beter snel bij zijn. Ik krijg de url weer eens niet gelinkt. Vandaar: http://michiel.medialog.be

puerto rico

Aiaiaiaiaiai Puerto Rico

Ik weet niet of er daar in Puerto Rico wuivende palmbomen staan, of dat er een zacht briesje hangt, maar het nog altijd lekker warm is, of dat de mensen er rustig met hun vissersbootje uitvaren en de kindjes vanop het strand hen toewuiven.

Ik wil het ook niet weten. Want eigenlijk weet ik het.

Imagination is more important than knowledge, zei een genie ooit.

Gisteren ben ik in Brussel naar een 'broadband symposium' gegaan, waar allesbehalve sprake was van vissersbootjes. Mannen in maatpak, en een handjevol vrouwen, kwamen er samen om de nieuwste evoluties in internet-land te bespreken. Heel interessant allemaal, zolang niemand vergeet waar het écht om draait. En wat is dat? Puerto Rico zeker ;-)

gestommel bij de buurvrouw

You ain't seen nothing yet

Zondag, 15 uur en een beetje. Gepakt en gezakt kom ik ons nieuwe appartementje binnen, hoewel, binnen is niet het juiste woord. Ik deed de deur van de blok open en meteen ging er een andere deur open. Meer bepaald die van een kwade onderbuurvrouw.

"Gij zijt gisterennacht om 1 uur thuisgekomen, gij hebt heel veel lawaai gemaakt. Ik heb u nog heel lang horen stommelen en heb geen oog meer dichtgedaan. Doe dan ten minste uw schoenen uit, of leg tapijtjes, zoals ik. Kijk (laat mij trots een appartment vol tapijten zien). En dan is er om 2 uur nog iemand gekomen. Verschrikkelijk. Ik begrijp dat ge jong zijt, maar niemand heeft nog kunnen slapen."

Tja, daar ging ik dan: ik heb me geëxcuseerd, maar ik heb ook gezegd dat ik niet gestommeld heb (ik was doodop en ben meteen in mijn bed gekropen), ik heb gezegd dat ik mijn schoenen meteen heb uitgedaan (wat ook echt zo was), ik heb gezegd dat ik alleen was en het dus niet kan dat er om 2 uur nog iemand was binnengevallen (haar antwoord: "dan was het hieronder"). Maar bovenal heb ik gezegd dat ik ook wel wil leven en dat we echt wel ons best doen om geen lawaai te maken. Want tegen Niels was dat mens de dag voordien ook al uitgevallen.

Uiteindelijk bleek dat de vrouw op haar 69ste is "gestopt met leven": "Mijne man is toen gestorven, en ook mijn kleinzoon. Als ik mijn andere kleinkinderen zie, doet het pijn. Ik kan ook niet met hen overweg. Ze maken veel te veel lawaai."

Dat was het dus: een diepbedroefde vrouw. Ik heb haar gezegd dat ze altijd mocht langskomen als we nog eens zouden stommelen.

een heerlijk melodietje

Tis een heerlijke melodietje
Tis een lentesymfonietje

Ik ben me de laatste dagen suf aan het krassen. Virtueel dan. Vliegtuigmaatschappij KLM is naar oude gewoonte met een internet-actie begonnen, waarbij je een romantische Valentijnstrip kan winnen. Elke keer dat een vriend of vriendin die jij hebt opgegeven, ook meedoet, krijg je een nieuwe kans.

Met mijn vier mailadressen heb ik natuurlijk meteen vier, en niet één kans gekregen, maar het geluk lacht me blijkbaar niet toe. Ik kan natuurlijk ook duizenden nep e-mailadressen gaan aanmaken. Vorig jaar heeft een jongen met heel veel tijd dat gedaan, en natuurlijk heb je dan prijs. Hij dus ook.

Maar ik ga morgen samenwonen en dat vind ik al even romantisch. Tis een heerlijk melodietje, al zeg ik het zelf.

Egoïstisch oftewel fame

Fame, I'm gonna live forever

Boe, ik heb het niet gehaald. Mijn liedje zit niet in de short list van 'een nieuw lied', een wedstrijd op Radio 1 waar je een liedjestekst kan inzenden, en de drie besten worden echt gezongen door artiesten als Ronny Mosuse. Eerlijk waar, ik heb het ding op 10 minuten geschreven, maar dan nog: ik was er niet ontevreden over.

Over en out dus, living forever is voor een andere keer. Waarschijnlijk was het allemaal iets te expliciet ;-)

egoïstisch oftewel fame (2)

Egoïsme

Jij zei Kneem een geweer
En ik Leg dat maar gauw weer neer
Jij zei Ik klief de lucht door twee
En ik dacht Wat moet ik hier nu mee?

Het klinkt misschien wat egoïstisch
Maar weet dat ik je dan mis
En misschien heel misschien
Treur ik meer om jouw gaan
dan jij om jouw bestaan

Jij zei Ik neem een touw
En ik Hou dat maar gauw bij jou
Jij zei Of een paar pillen
Niks leek je idee te kunnen stillen

Soms zie ik je daar al lol hebben
Vanop je grote wolk
En zie ik hoe je je amuseert
tussen al dat bekende volk

Maar toen jij zei
Die gedachte is er weer...

Het klinkt misschien wat egoïstisch
Maar weet dat ik je dan mis
En misschien heel misschien
Treur ik meer om jouw gaan
Dan jij om jouw bestaan

muziek in de oren

I've got the music in me
I've got the music in me
I've got the music in me

Gisteren naar een debat geweest rond journalistiek met als titel 'Wie bewaakt de waakhond?'.
De heren Peter Vandermeersch, Yves Desmet en Luc Van Der Kelen waren de uitverkoren om een avond lang de discussie levend te houden.

Ze deden dat niet slecht, al zeg ik het zelf, en hadden het over hoe slecht nieuws oh zo goed verkoopt, hoe een verschijning in de Laatste Show meer invloed heeft dan een citaat in de krant en hoe een krant geen enkele maatschappelijke waarde meer heeft.

Maar wie bewaakt de waakhond? De hele avond was het woord internet nog niet gevallen, laat staan het woord blogger, dus heb ik het er maar op gewaagd. En inderdaad, 'Ollander Stan is de nieuwe waakhond. Zeg maar dat Peter Vandermeersch het gezegd heeft.