ogen die een sneeuwberg doen smelten

Tot voor kort bestond de achtergrond van mijn desktop uit een foto van de Golden Gate Bridge, als aandenken aan mijn reisje naar Frisco. Tot ik via Christophe uitkwam bij een fantastische fotografe. Bijna al haar foto's maken iets los bij me, ze zijn zo eerlijk, onschuldig, eenvoudig, mooi. Nu heb ik dus een nieuwe achtergrond, eentje die ik nooit meer kwijt wil. De foto heet 'eyes to melt an iceberg'. Zelfs de naam vind ik mooi klinken...

Verder zeker eens gaan kijken op de volgende site.
Een schoolvriendin is aan de tweede etappe van haar wereldreis begonnen. Ze zit nu in Guatemala, een gebied dat is getroffen door een orkaan. Zij en haar vriend doen er nu alles aan om de mensen daar te helpen met de heropbouw, samen met andere wereldreizigers. Ik vind het echt fantastisch wat die twee daar doen :)

En ja, intussen is het in bepaalde delen van België beginnen sneeuwen. Maandag en dinsdag zitten mijn zusje en ik in de Ardennen. Bedoeling was om op maandag te wandelen rond Malmedy. Met een beetje geluk wordt dat langlaufen :-) En dinsdag gaan we ons na al die inspanningen laten verwennen in het kuuroord van Spa. Ik kijk er erg naar uit!!!

don't it always seem to go

Elke kat die je tegenkomt noem je minou, zegt mijn vriend altijd. Voor mij is er dan ook maar één kat. Was er maar één kat. Want minou is dood. Helemaal op, was ze. En helemaal op ben ik nu. Want ik ga ze missen, mijn mop.

De minou, onze minou. Een lege chauffage, een lege strijkplank, ik mis je nu al, mop.

la vie en heuem

-Weekendje in Heuem. Nemen we een lange of een korte wandeling?
-SuperHasselt. La vie en rose. La vie en perles.

energie

Dit weekend was er eentje om niet snel te vergeten. Met z'n twaalven bezetten we een oud huisje (uit 1869 om precies te zijn) nabij Sankt-Vith.

De voorgeschiedenis:
Intussen bijna twee jaar geleden studeerde ik in Brussel, en pendelde daarnaartoe vanuit Leuven. Dat deden nog enkele andere mensen samen met mij en zo werden we al snel 'de Leuven-crew'. En die crew schoot heel goed met mekaar op. Omdat we mekaar naar onze goesting nog maar veel te weinig zien, hadden we ergens in april al afgesproken om het weekend van 11 november naar de Ardennen af te zakken met partners.

De nageschiedenis:
Heerlijke wandelingen, zalig (zelfgemaakt!) eten, scoutsspelletjes met ballonnen, spagettislierten en choco-boterhammen, quizzen, vertellen, mislukte practical jokes, zeveren, lachen...

Het voelt echt goed om je zo op je gemak te voelen tussen mensen. Ik ben dan ook stralend en vol energie aan mijn week begonnen.

gedicht a la minute

Hou het maar bij
en strooi het maar rond
Of nee: geef het aan mij
want de aarde is rond

Neenee, hou het goed vast
dicht tegen je aan
En wordt het een last
laat het alsjeblieft nooit gaan

zonnige tijden

Gisteren heb ik via Photo Story 3 het verhaal van onze vakantie in Israël ingeblikt. Die Photo Story is echt iets fantastisch, vooral omdat het zo makkelijk is. Je voegt via het programma heel eenvoudig foto's toe, kan tekst op je foto's schrijven, per foto tekst inspreken én achtergrondmuziekjes kiezen. Zo eenvoudig als wat. Want geloof me, het is zelfs mij gelukt: een kant en klare 'documentaire' van een half uurtje over onze vakantie. De proefkonijnen, zijnde onze ouders, reageerden errug enthousiast. En omdat tijdens het vertellen de heimwee naar zonnige tijden weer daar was, wil ik op mijn blog ook nog een aantal foto's zetten van onze onvergetelijke reis.

jongetje op de fiets

Zaterdag. Met mijn kar vol verse inkopen wacht ik aan de kassa van de Colruyt. Ik denk altijd dat wij er heel veel kopen, maar vergeleken met andere, tot op de millimeter volgepropte karren, valt dat reuze mee.
Ook zaterdag keek ik weer eens verbaasd rond naar al die rijkdom rondom mij. Tot ik voor mij een jongetje van een jaar of tien ontdek met maar drie flessen frisdrank. Op de parking zie ik hem op zijn fietsje stappen, een sjieke mountainbike, jammer genoeg zonder bagagedrager. Hij heeft dan ook alle moeite van de wereld om zijn fiets én zijn doos met frisdrank recht te houden.
Als ik mijn karretje wegrij, zie ik dat hij nog geen twintig meter verder is. En iedereen kijkt hem na, naast mij vraagt een koppel zich hardop af waar zijn ouders zijn en waarom ze hem alleen naar de drukke Colruyt sturen, en hem zo laten 'suggelen'. Maar niemand helpt...
Dus ben ik helemaal rondgereden, heb mijn auto verkeerd gezet, zijn doos met frisdrank overgenomen, en ben naast hem 'tot aan de rode auto, want dan is het niet meer ver' gewandeld. In het zonnetje, hij en ik.
En ik vroeg me af waarom niemand anders hem kwam helpen. Niet dat ik altijd de barmhartige samirataan ben. Op slechte dagen kom je me beter ook niet tegen, tenzij je wil neergebliksemd worden. Maar toch. Als ik mijn kindje later ooit naar de Colruyt stuur, dan hoop ik toch ook dat iemand hem helpt met de frisdrank als hij het niet houdt. Dat is toch het minste.