Soms sneeuwt het in de lente...
De afgelopen week:
-me helemaal laten gaan op
Overtime. Twas het toeval dat me weer eens bij mijn nekvel had. Nele en ik wilden eventjes uitrusten op een bankje in de drukke Versuz. Nog geen twee seconden later, kregen we allebei een champagneglas onder onze neus geduwd. Leuk, dacht ik, hier moeten we blijven. We zaten net achter de dj-tafel, er was genoeg plaats om te dansen, én er was dus de champagne. En die bleef maar vloeien. Nog voor ons eerste glaasje goed en wel op was, kwam onze mecenas alweer met zijn megagrote ijsemmer aanzetten. Joepie! Belangrijke typ, dacht ik. En toen er een hele schare mooie meisjes kwam aanzetten, viel 'mijne frank': dit was de verzamelplaats van het bandje dat net had gespeeld, met Charel (zo eentje met lange haren, die soms in het Swingpaleis komt). Toen Charel aankwam en ik al wat champagne ophad, stelde ik me voor als zijn grote fan en daar was hij duidelijk blij mee. De hele avond zijn we bij onze Charel blijven staan,en het moet gezegd: ik heb me geamuseerd :-)
-me nog eens laten gaan. Weer eens dat toeval. In de solden zag ik helemaal het tasje van mijn leven. Tot ik de prijs zag. Mijn verstand zei me dat ding mooi in de etalage te laten, waar het waarschijnlijk veel mooier leek dan het echt was. Maar het tasje liet me niet los, en op aanraden van mijn collega ben ik het dan toch maar gaan halen. Een echte Nathan, ik kan nu perfect naast Claire en Mathilde wandelen. Ja, ik voel me al een beetje een prinsesje.
-En ja, tis alsof God me ervoor wil straffen, maar na al die uitspattingen werd ik ziek. Verkouden, snotteren, misselijk, bah. Maar Charel en mijn Nathan nemen ze toch nooit meer van me af. En ook Heleen niet, die via
haar blog de wereld laat weten dat Noorwegen haar best wel bevalt.
