Eurovisie koorts, live vanuit de huiskamer

Het Eurovisie Songfestival is achter mijn rug bezig. Dat wil zeggen: de stemmen kunnen nog een paar minuutjes worden doorgegeven, want van de songs zelf heb ik geen seconde gemist. En de uitslag, daar wil ik seffes helemaal live bij zijn.

Het lijkt wel een aangeboren afwijking van mij. Er gaat geen Idool-, Popstar-, X-Factor-, of StarAcademywedstrijd voorbij zonder dat ik tot in de puntjes op de hoogte ben. Voor een grote Europese wedstrijd laat ik dus alles staan. Tussen kunst en kitsch, tussen tijdverdijf en verveling, ik moet voor die buis zitten. Niks aan te doen.

Mijn zusje in Noorwegen is voor Litouwen (we are the winners of Eurovision: "gedurfd en gewaagd," aldus sis) en ik voor Griekenland, vraag me niet precies waarom.

We zullen zien, ik zorg er nu snel voor dat ik terug voor die buis zit. Duimen maar voor Litouwen of Griekenland. Kalispera, van uw verslaggever achter de tv ;-)

bitterzoet

Ik stond op het punt een stukje te posten over de zee, en hoe die steeds mooie herinneringen oproept bij me. Zelfs het feit dat een hond ooit op onze kleren piste aan het strand, krijgt een heerlijk geurtje. Omdat het aan de zee was. Want de zee smaakt zoet.

Maar er is ook het nu, waarin ik me misschien niet voldoende meng. Omdat het zuur smaakt, en naar onzekerheid. Omdat het je op je tekorten wijst, en je grenzen aftast. Dat doet een herinnering zelden of nooit.

Mijn stukje over de zee zou even zoet eindigen als het begon. Dit stukje geef ik een bitterzoet einde. Het zoete van een mooie herinnering, het bittere van een moeilijke keuze.

En de meeuwen meeuwden statig

Woensdag ben ik een dagje naar zee getrokken, met een wollen pull en een jasje, want aan de zee kan de wind je al eens ferm om de oren blazen. Maar al gauw merkte ik dat het een heerlijke dag ging worden, ook aan zee. Er was amper wind, zelden heb ik zo weinig golven gezien, en als kers op de taart was er zelden zo weinig volk op het strand.

Een badhanddoek had ik niet mee, want op bikini-weer had ik niet gerekend. Maar dat was het dus wel. Op de dijk heb ik me dan maar een megagrote handdoek gekocht, zodat ik me kon gaan settelen op het zand. Zaaaaaaaalig. Later die heb ik nog afgesproken met mijn schoonzus, en diens man en kindje Michiel. En dan vond ik ook nog een paar schoenen, wat me in Hasselt maar niet wilde lukken. Gepakt en gezakt, en met mijn eerste 'kleurke' van 2006, ben ik terug naar huis getrokken. Hmmmmmmm, de zee.

inspiratie vant moment, en dan krijg je dat je :-)

Ik ben een watje
maar wist je dat je
ook als watje
best eens scherp
vlijmscherp
uit de hoek
komen kan
om dan als watje
de wonde te deppen
volleerd
als een watje
maar wist je dat je