In naam van de estheticiteit

Een mens heeft toch zo weinig te vertellen in de week. Werken, werken, werken, en als je thuis komt, moet je naar de tandarts. Dat is dus wat me gisteren overkwam. Rare tandarts heb ik trouwens: hij doet niet alleen de gaatjes in mijn tanden dicht, hij maakt mijn tanden ook 'esthetischer'.

Sinds mijn dertiende is er uit één van mijn voorste tanden een stukje weg, omdat iemand me per ongeluk (echt waar) met mijn hoofd tegen de 'chauffage' duwde. Sindsdien heb ik volgens sommigen 'Calvin Klein-'tanden, of tanden die er wat oneffen, maar wel heel schattig uitzien.

Als ik - terug bij de tandarts- stilletjes uit mijn verdoving ontwaak, voel ik een kleverigere massa onder mijn Calvin Klein-tand. Ik vraag wat die daar doet. "Daar was een klein stukje uit, ik heb dat gevuld," lacht de tandarts vriendelijk. "Waarom?" vraag ik helemaal van mijn stuk. "Dat is toch veel esthetischer," lacht meneer de tandarts. "Vormde dat kloofje dan een gevaar?," vraag ik nog altijd even verbouwereerd. "Nee hoor, maar nu heb je weer egale voortanden, dat is toch goed," kijkt monsieur me vol onbegrip aan. Aaaaaaaah, zonder het mij te vragen ontneemt hij me mijn handelsmerk. En dat allemaal in naam van de estheticiteit.

Pas van tandarts veranderd omdat de mijne op pensioen was. Die meneer van nu is superbekwaam, maar...hij kent me niet. En dat deed mijn vorige tandarts wel. Hij zou het zelfs nooit gewaagd hebben zomaar mijn voorste tand te vullen. Hij zou het op zijn minst vriendelijk gevraagd hebben. Waarop ik zou zeggen: "Nee, alsjeblieft niet, ze zijn van Calvin Klein..."