Friday, December 17, 2004

melancholie naar the golden years

The golden years, the silver tears,
you wore a tie like Richard Gere
I won't let it down, you spin me around
I stand on the borderline
Cryin' at the discotheque

Dit liedje is zo zijn eigen leven gaan leiden. Zo heb ik het al eens aangevraagd op Radio Donna, speciaal voor mijn zusje, die op dat moment uit Berlijn terugkwam en daar op het filmfestival de eer heeft gehad Richard Gere himself tegen te komen. Daar was ik maar wat graag bij geweest. Ik weet wel dat 'de richard' uit de mode en volledig onhip is, maar hij straalt zo'n charme uit, net als dit fantastische liedje.
Bovendien lijkt cryin' en een discotheek helemaal niet samen te gaan. In een discotheek maak je plezier. Wenen doe je op een begrafenis. Maar toch, net zoals haat en liefde, staan wenen en discotheken veel korter bij mekaar dan je zelf zou denken. Spreek ik uit ervaring? Geen idee. Soms sta ik wel eens op de borderline op een leuk feestje: dan zet ik me neer, kijk naar de mensen en het plezier dat ze maken, en wens ik dat het moment nooit voorbijgaat. Dat noemen ze melancholie, denk ik. En heeft eigenlijk nog weinig met cryin' at the discotheque te maken.

1 Comments:

At 2:53 AM, Blogger dorien said...

En dan komt het hè: de meeste dromen zijn bedrog ;-)

 

Post a Comment

<< Home