zaaaaaaalig eten

oh, ohohohoh, tic tac tic tac tic tac

inderdaad: het nieuwste liedje van Gwen Stefani zit vandaag in mijn hoofd. En het is nog heel toepasselijk ook (de tic tac dan), want wat kom ik de laatste dagen tijd tekort. De dagen vliegen echt voorbij, aan zo'n razend tempo dat ik nooit bijgebeend zal geraken. Het is zelfs zo erg dat ik gisteren ergens vergeten ben om ook maar iets te eten. Plots, om 7 uur 's avonds, begon het gegrom in mijn buik. En toen wist ik het: ik heb honger. Verdorie, ik heb honger, ik wil eten. Hoe kan dat nu? Ik heb toch 's middags gegeten? Nee dus.
En daar zat ik, om 7 uur dus: bij de tandarts, met mijn gegrom, te dromen van spaghetti, blinde vinken, macaroni en ijsjes als dessert. Ik dacht aan die arme Frank en Marjolein en Mat van Expeditie robinson, die nog veel langer dan ik zonder eten hebben gezeten op hun eiland.
Aanvalleuh! Ja, dat heb ik dus gedaan toen ik één keer thuis was. Zaaaalig.