geen gezeik

Toen ik nog boeken las
en fietste op de dijk
dacht ik dat geluk content zijn was
en verder geen gezeik

Gisterenavond kreeg ik plots een telefoontje. 't Is Steven,' zei mijn zusje. 'Steven?' 'Ja.'
Steven dus. Hij was mijn pennevriendje toen ik een jaar of tien was en we zijn zeker zo'n vier jaar blijven schrijven. Wekelijks, soms dagelijks. Het regende brieven. Hij is zelfs ooit blijven logeren, en we zijn vaak samen naar Centerparcs gegaan. Ligt toch niet voor de hand, voor twee kleine mensjes, de ene uit Oost-vlaanderen, de andere uit Limburg.

Steven belde om nog eens af te spreken. Hij is intussen al zes jaar militair en is nu twee weken in Sint-Truiden voor een opleiding. En toen herinnerde hij zich dat ik daar in de buurt woonde.

Ik weet niet hoe het zal zijn als we mekaar maandag terugzien. Want onze vriendschap dateert uit een tijd dat ik nog boeken las en fietste op de dijk. We zullen zien. Uiteidelijk lees ik nog altijd boeken (maar wel veel minder) en fiets ik nog altijd op de dijk (maar dan wel niet in een hippe ligfiets).