grenspostwalk

Don't wanna close my eyes
Don't wanna fall asleep
'Cause I'd miss you, babe
And I don't wanna miss a thing


Al de hele week heb ik een beetje schrik om te gaan slapen.

?

Twee nachten geleden was ik aan het dromen. Ik liep in een gang, een grote, grijze gang. Niet snel, niet langzaam, vraag me niet wat ik er precies deed. Opeens hoor ik in de verte iemand roepen. 'Dorien. Dorien?' Pas na een paar seconden realiseer ik me dat er echt op mij wordt geroepen. Het was mijn vriend Niels.

Het was al half 3 's nachts, maar Niels was toevallig wakker. Hij hoorde me heel snel opstaan en naar de slaapkamerdeur wandelen, en vroeg wat er aan de hand was. Toen hij geen antwoord kreeg, is hij op me beginnen roepen. Na een paar keer roepen, reageerde ik eindelijk.

Helemaal in paniek, mijn hart bonsde in mijn keel. Want door het geroep van Niels werd ik wakker, en besefte ik dat ik niet in mijn bed lag, maar rechtstond, in het midden van onze kamer. Ik was helemaal verward, want ik liep toch in een gang. Of niet soms? Maar ik was zo moe dat ik meteen terug in bed gekropen ben en opnieuw in slaap gevallen ben.

De volgende dag hebben we er de hele tijd grapjes over gemaakt. Maar ik voelde me toch niet zo goed: Wat als Niels me niet had wakker gemaakt? Zou ik al langer slaapwandelen? Verklaart dit de blauwe plekjes die ik soms op mijn armen heb? Wie weet maak ik wel hele wandelingen en spring ik op de daken zoals de stripfiguren dat doen?

In elk geval: het zit me niet zo lekker. En zoals Niels al zei: "Doe dat vooral maar niet in Israël, of je wandelt 's nachts nog de grensposten over". Jongens, toch.