het lolteam

Een zwarte kap over ons hoofd. Want dat moest. Niks aan te doen, niks aan te veranderen. Hun wil was wet.
En daar gingen we dan. Vier geblinddoekte mensen, niet wetend waarheen. We weken af, we vielen, vielen nog eens, en nog eens. En na 6 minuten - eindelijk - mochten de beulskappen af.
Eén van de opdrachten van de Chambers Trophy, waar we met een team van i-City aan deelnamen, was met z'n vieren op twee ski's gaan staan, en zo met een blinddoek op, zover mogelijk te 'skiën' op gras. Een vijfde teamlid mocht het tempo aangeven. Links, rechts, links, rechts. En wij maar zweten onder onze kappen, en verstrikt geraken in de ski's.
Het was één van de vele opdrachten, naast laser-kleiduifschieten, oriëntatieloop, een springkasteel oversteken vol schuim,...En toegegeven, wij deden vooral mee voor het plezier. We werden dan ook constant voorbij gestoken door meer ambiteuze teams, zagen mensen serieus valsspelen voor dat ene puntje meer, en op mekaar vloeken als het niet ging zoals het hoorde.
Wij lachten als het niet ging zoals het hoorde. Want wat is er grappiger dan vergeten je vinger aan de trekker te houden bij het kleiduifschieten en je daardoor nietsvermoedend je hele beurt verknalt. Want wat is er grappiger dan met z'n allen in een met water gevulde kelder te gaan met één enkele pillamp, die plots beslist om het te begeven. Want wat is er grappiger dan helemaal klem komen te zitten in een paar ski's, terwijl je een zwarte kap over je hoofd hebt. Niks aan te doen, niks aan te veranderen, maar wat een lol.