kopje koffie

Eén kopje koffie

Pas sinds kort drink ik koffie. En sinds iets langer ook thee. Niks fijner dan een heerlijk kopje koffie 's morgens op het werk, bij de krant. Niks zaliger dan een kopje thee terwijl je helemaal 'ingewikkeld' in je dekentje voor de televisie zit op een koude herfstavond. Maar dat heb ik dus nog maar pas ontdekt.
Want telkens ik het woord koffie of thee hoorde ontstond er tot voor kort kortsluiting in mijn hoofd. Boem! Als we met vrienden een koffietje gingen drinken, hield ik het steevast bij een chocomelk, niet begrijpende dat iemand ter wereld koffie echt lekker kan vinden. En thee was toch gewoon water met een geurtje en kleurtje. Een vies geurtje en een vies kleurtje. Bah!!!
De reden voor die kortsluiting zit heel diep. Ze zit bij zuster Stanislas, mijn 'juffrouw' in de derde kleuterklas. Vlak voor we met z'n allen naar het eerste leerjaar mochten, vertelde ze ons dat we nu wel echte dames waren. En echte dames drinken koffie en thee. De volgende dag hebben we dus met de hele derde kleuterklas zelfgemaakte koffie en thee van zuster Stanislas mogen proeven. Ik heb aan allebei mijn glaasjes genipt, maar vond de smaak ronduit vreselijk. Zoals de meesten trouwens. Uiteindelijk was iedereen verplicht één van beide drankjes uit te drinken. Ik weet niet meer wat ik gekozen heb, ik heb het wellicht verdongen. Maar ik herinner me mijn gevoel nog als de dag van gisteren: bah, dit nooit meer!!!
Gelukkig heb ik na verloop van tijd ingezien dat koffie heel erg gezellig is, 's morgens bij de krant. En dat thee heerlijk kan zijn, ingeduffeld in een dekentje. Dus zuster Stanislas, ik ben een echte dame nu. Het heeft wat langer geduurd dan verwacht, wellicht, but here I am.