jongetje op de fiets

Zaterdag. Met mijn kar vol verse inkopen wacht ik aan de kassa van de Colruyt. Ik denk altijd dat wij er heel veel kopen, maar vergeleken met andere, tot op de millimeter volgepropte karren, valt dat reuze mee.
Ook zaterdag keek ik weer eens verbaasd rond naar al die rijkdom rondom mij. Tot ik voor mij een jongetje van een jaar of tien ontdek met maar drie flessen frisdrank. Op de parking zie ik hem op zijn fietsje stappen, een sjieke mountainbike, jammer genoeg zonder bagagedrager. Hij heeft dan ook alle moeite van de wereld om zijn fiets én zijn doos met frisdrank recht te houden.
Als ik mijn karretje wegrij, zie ik dat hij nog geen twintig meter verder is. En iedereen kijkt hem na, naast mij vraagt een koppel zich hardop af waar zijn ouders zijn en waarom ze hem alleen naar de drukke Colruyt sturen, en hem zo laten 'suggelen'. Maar niemand helpt...
Dus ben ik helemaal rondgereden, heb mijn auto verkeerd gezet, zijn doos met frisdrank overgenomen, en ben naast hem 'tot aan de rode auto, want dan is het niet meer ver' gewandeld. In het zonnetje, hij en ik.
En ik vroeg me af waarom niemand anders hem kwam helpen. Niet dat ik altijd de barmhartige samirataan ben. Op slechte dagen kom je me beter ook niet tegen, tenzij je wil neergebliksemd worden. Maar toch. Als ik mijn kindje later ooit naar de Colruyt stuur, dan hoop ik toch ook dat iemand hem helpt met de frisdrank als hij het niet houdt. Dat is toch het minste.