leaving on a jetplane

Afgelopen week kreeg ik een sms'je, waarvan ik niet meteen wist wat ik ermee moest.

"Binnen 10 dagen vertrek ik naar Noorwegen om er een half jaar als au pair te werken. Zondag geef ik een afscheidsfeestje..."

De afzender: mijn zusje.

Eerst was ik heel erg blij. Ik wist dat mijn zusje al een tijdje aan het twijfelen was of ze zou gaan. Een Noors gezin (Vlaamse mama, Noorse papa, met drie kindjes) had haar immers al een paar weken geleden gecontacteerd omdat ze een Vlaams meisje zochten, vooral om voor hun jongste dochtertje Mari te zorgen. Maar ook opdat de kindjes Vlaams zouden kunnen spreken. Ik vond het meteen een mooie kans voor mijn zusje, dus ik dacht: Yes, ze gaat!!
Maar toen...Net geen traantjes. Want plots besefte ik dat mijn zusje zes maanden ga moeten missen. Degene aan wie ik zowat alles vertel, die me door en door kent, die ik steeds voor alles en nog wat kan bellen. Oh neen, ze gaat...

Zondag op haar afscheidsfeestje drong het toch nog steeds niet helemaal door. Dat zal het pas als ik haar wil bellen, en besef dat ze misschien niet zal opnemen. Of als ik een koffietje wil gaan drinken met haar, en besef ik dat toch zes maanden zal moeten uitstellen.

Maar ook ik heb gemerkt na mijn jaartje Duitsland dat heel veel heel lang hetzelfde blijft. Dat je als je eenmaal terugbent, je weer snel in je oude leventje hervalt. Maar toch als een iets ander persoon. Met dat ietsje meer kostbare bagage op zak, die je kan koesteren en op een mooie dag kan bovenhalen. I wish you the best :-)