mezelf

Onvergetelijk zijn ze. De vijf dagen in de Ardennen. Gietende regen. Een tent en een te koude slaapzak. Gelukkig kreeg ik de volgende dag een lekker warm deken erbij. Een bos vol ongewone geluiden. Stromend water uit een dolle beek. Acht mensen, ver en toch heel dicht bij mekaar. Harmonisch. We hadden het later over een 'goede groepsdynamiek'. Maar eigenlijk was het gewoon fantastisch.

Zes Hollanders en twee Belgen. Allemaal wilden we wel wat dichter bij de natuur komen, ieder om zijn eigen reden. We maakten een waterdichte hut, waar Belg nummer twee een nachtje zijn bedje spreidde. We vonden drinkplaatsen van herten en everzwijnen, inclusief de haren die ze er achterlieten. We hoorden bij zonsondergang takjes kraken en dieren bewegen. We maakten vuur, een lepel, een bijl en gingen op zoek naar drinkbaar water. We maakten touw uit brandnetels, dronken soep en thee van verse kruiden, en aten wortels van een zekere Salomonszegel. Acht jaar oud was de plant. Ook dat zegt een wortel.

Vijf dagen niet douchen, want de beek was veel te koud. En dus vijf dagen geen haren wassen. Na een dag was ik het eigenlijk al helemaal vergeten. Dat mijn haar vettig zou worden. Dat ik eigenlijk niet van insecten hou. Dat ik moeilijk tegen de kou kan. Dat...Constant waren we buiten, in de gutsende regen. Op blote voeten soms. Want na een tijdje vergeet je de regen, en loop je in vossenpas door het bos.

Weinig mensen begrijpen wat ik er ben gaan doen. De bijl gaf ik aan mijn vriend, en het neteltouw (waar ik een armbandje van maakte) aan mijn zusje. En aan mezelf gaf ik mezelf weer terug. Dat was al even geleden.