de weg

Ich trag dich bei mir bis der Vorhang fällt
Ich trag dich bei mir bis der Vorhang fällt



















Eerst was er Keulen. Het was eigenlijk veel te warm om een stad te bezoeken. Het was er broeierig. En dus heb ik lang aan de Rijn de wind en de schaduw ingetuurd. Werd ik op mijn zorgvuldig uitgekozen plekje opgehouden door een Duitse Italiaan of een Italiaanse Duitser, die me vertelde dat de liefde hem in het WK-land heeft gehouden. En nu slechts nog de gewoonte, want de man is intussen gescheiden. Hij moest verder, want één of ander uitkeringsbureau ging bijna sluiten. Ik moest niet verder. Ik had mezelf twee dagen gegeven om van Keulen en Duitsland te genieten. Ik zag meeuwen die meeuwden, genoot voor de zoveelste keer van mijn Magritte in het Ludwigmuseum, bezocht de grootste universiteit van een groot land en wandelde rond, overal en nergens heen. Eerst was er Keulen.