Patience

Teruggekatapulteerd naar een tijd waarin mijn beste vriendinnetje Wendy heette. En waarbij dat beste vriendinnetje me Take That leerde kennen en me vervolgens helemaal mee had in haar fandom. En waardoor ik zelfs een cassette van de eerste en enige echte boys band ter wereld kocht, en vol bewondering elke middag naar de aanvullingen in de enige echte Take That-knipselmap van Wendy keek. En dat mijn fandom me er zelfs toe bracht mijn eerste radioverzoek te doen, namelijk 'of ze het liedje "Babe" wilden draaien'. En waarbij ik me herinner dat de radioman aan de andere kant van de lijn een beetje onnozel zei dat dat echt niet moest, want dat "Babe" sowieso al twee keer per uur werd gespeeld en meer echt niet kon. En dat ik nog wel uren kan doorgaan over deze herinneringen. En dus dat ik echt alleen maar blij kan zijn dat Take That 'Back for Good' is. Want dat ik me helemaal kan inleven in een fan van 26 die op televisie zei dat ze zich weer helemaal 14 voelde bij het zien en horen van haar groep. En dat het volgens mij misschien wel wat te vroeg is voor jeugdsentiment, maar dat ik toch zonder schaamte durf te zeggen dat "Patience" een geweldig nummer is. En dat ik ook geen zin heb om nu verder voor mijn examen te gaan blokken, maar het toch ga doen. Zolang ik af en toe en tussenin kan meebrullen op "Patience". En daarbij weer terugdenk aan Wendy en haar knipselmap en mijn cassette en latere radioverzoek, en blij ben dat Take That weer terug is. Maar van dat laatste hoef ik niemand nog te overtuigen, neem ik aan :-)

Geniet mee van Patience