Jena 1 van 5

1.

Na lang twijfelen besloot ik terug te keren naar een plaats waar ik een jaar lang heel gelukkig ben geweest. Jena, Duitsland, waar ik tijdens het schooljaar 2003-2004 Duitse taal en cultuur ben gaan studeren. Een prachtig jaar, met een zomer die eindeloos duurde. Met feestjes tot in de vroege uurtjes. Met levenslessen waar ik nu nog altijd heel dankbaar om ben. Met onnoemelijk veel herinneringen, waarvan sommige heel ver. Maar elke plek en elk gebouw dat ik op mijn weg door Jena tegenkwam riep ze stuk voor stuk weer op. "Oh, op die berg zijn we ooit om 2 uur 's nachts nog met de slaapzak naar boven geklommen om onder de sterrenhemel te slapen". "Op dat plat dak heb ik nog spagetti zitten eten met Anna". "Op dat pleintje heb jij toen zo vals gitaar gespeeld".

En meer nog dan al die herinneringen, kwam dat ongelooflijke gevoel van alles-kan-en-het-leven-is-zo-mooi weer helemaal terug. Als Erasmus-student leef je een beetje in een andere wereld, een klein paradijsje. Elke dag leer je nieuwe mensen kennen, elke week bezoek je wel eens een andere plek, en leren is eigenlijk helemaal bijzaak. Zweven doorheen een schooljaar. En dat gold er voor iedereen.

Jena is mooi. Zoals Daniel me vertelde: "Jena ist das beste Geheimnis Deutschlands". De Amerikaan voelt er zich perfect gelukkig en is er zoals zovele andere Erasmus-studenten blijven hangen. En waarom het een geheim is? Als je over de autostrade langs Jena rijdt zie je zogenaamde 'Plattenbauten' oftewel enorme rijen betonnen woonblokken, erg hip in de jaren 70 en 80, maar nu nog allesbehalve. En iedereen die dat ziet, zoeft met grote snelheid langs Jena. Nooit doen, want de stad van Carl Zeiss heeft zoveel te bieden. En ik zeg dat niet omdat ik er nu toevallig mijn hart heb verloren. Want dat doet gewoon iedereen, automatisch.