Over klimmuren enzo

That's the way aha aha I like it aha ahah
That's the way aha aha I like it aha ahah

Zoals 'Ion like a lion in zion' me steeds doet denken aan die dag dat ik als stoere 11-jarige chick een eerste keer naar een inline skatepark ging (en het er nog goed vanaf bracht ook al zeg ik het zelf), zo doet 'That's the way' me denken aan die ene keer op de klimmuur.

Met mijn pennevriendje Steven ging ik vroeger steevast naar Center Parcs. In januari 2005 schreef ik nog over hem op deze blog. In elk geval: ze hadden daar ook een klimmuur. En niet dat ik hoogtevrees heb, maar als 10-jarige is zo'n muur hoog en lijkt zo'n touw veel te dun om een mensengewicht te torsen. Ik had er dus geen al te goed oog op.

Maar ook als tienjarige was ik al stoer en ik wou dus zeker niet onderdoen voor de nog stoerdere Steven. Hup, die kimmuur op. Een paar keer raakte ik tot ergens midden parcours. Als kleine drebber kon ik namelijk niet zo makkelijk aan al die grijpers. Tot ik het toch maar tijd vond om helemaal tot boven te geraken. En toen ik daar eenmaal triomfantelijk naar beneden kijkend hing, speelde...That's the way. Er had op dat moment geen beter lied door de boxen kunnen schallen.

En vanmorgen op de radio: that's the way. Ik zag mezelf daar weer bengelen, angsten overwinnen en risico's nemen. Net wat ik nodig had om deze dag te beginnen!