Monday, January 31, 2005

wat een dag

Altijd is Kortjakje ziek
Middenin de week
maar 's zondags niet

Ik was zondag wél ziek, en heel moe. Daarbovenop had ik nog eens spierpijn. Genoeg reden dus om met mijn pyama in de zetel te gaan hangen, en er nooit meer uit te komen.

Gelukkig viel er die dag heel wat te beleven 'op televisioneel gebied'. Zo heb ik kunnen genieten van de finale van de Australian Open, waarop het journaal van 13 uur bijna perfect aansloot. En dan, na enkele clipjes op tmf, mocht ik getuige zijn van het wereldkampioenschap veldrijden. Spannend tot de laatste meter. Jammer dat het gedaan was, vooral omdat ik dan weer een ander interessant programma moest zoeken. Zelfs dat was bijna te veel gevraagd.

Uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd me uit de heerlijke luie zetel te hijsen. Om op een ander opnieuw in een zetel te gaan hangen. Wat een dag!

Friday, January 28, 2005

franky en alain on the gsm

Is it getting better
Or do you feel the same
Will it make it easier on you now
You got someone to blame

Het verleden herhaalt zich. Een waarheid als een koe, op vele vlakken. And nobody is to blame.

Zelfs in de gms-business, de business of the future, gaat een enkeling zijn inspiratie in het verleden zoeken. Herinner u de grote telefoonhoorns van vroeger (vastgehecht dus aan de telefoons waarbij je nog moest draaien om een nummer te vormen). Enkeling Nik Roope heeft die dingen op die manier in mekaar gestoken dat je ze in je gsm kan pluggen. Je kan dus gms'en met een loeier van een retrohoorn tegen je oorschelp. Wat daar precies het voordeel van is, is me nog niet duidelijk, maar leuk is het wel.

Ik moet nu dringend andere oorden opzoeken, want Alain van Het Eiland zit vanop de kast wat raar naar me te kijken. Ik schrok me een ongeluk toen ik het Humo-masker vanmorgen op het werk in mijn richting zag kijken. Hij kijkt me recht in de ogen, en keeps an eye on me. Jakkes...En thuis loopt er ook al een Franky rond. "Zeverrrr, gezeverrrrrr"

Wednesday, January 26, 2005

sun block

Girl girl girl
WhenI hear him talk
Ooh my mind gets blocked

Mijn mind blockt wel meer. Zo bijvoorbeeld toen ik in Het Belang van Limburg las dat Hasselt erover denkt om in de zomer een Hasselt Beach te maken aan het kanaal: "Een vijf-sterren strand" in navolging van Brussel, dat al enkele jaren zo'n 'evenement' organiseert.

Toen ik het artikel las, liepen de rillingen over mijn rug. Letterlijk, want het is in het sneeuwige Limburg zo koud dat ik me amper iets kan voorstellen bij Hasselt Beach. Alleen al de gedachte aan een bikini-outfit is genoeg om me uit mijn lood te slaan. Brrrrrrrrr.
Bovendien kan Hasselt toch wel iets origineler uit de hoek komen, en zelf iets leuks voor de zomer bedenken, iets wat geen enkele stad hen heeft voorgedaan. Ik denk bijvoorbeeld aan een zwembad op de markt, of her en der in de winklestraten hangmatten tussen neppalmbomen.

Maar goed, op dit eigenste moment ben ik één en al vooroordeel. Misschien als ik het warm krijg, dat ik zelfs voor het idee te vinden ben. Maar nu girl, is my mind blocked.

Monday, January 24, 2005

hotstepper in de sneeuw

No, no, we don’t die
Yes, we multiply
Anyone test will hear the fat lady sing

Joepie, terwijl de eerste sneeuwvlokken naar beneden dwarrelden vanmorgen, zat ik lekker warm tussen de heerlijke 'blazerkes' in mijn auto. Het liedje 'hotstepper' op Stubru zorgde voor de finishing touch. Het ging zelfs zo ver dat de ruitenwissers het ritme probeerden te volgen. Van de sneeuw, van hotstepper, van de blazerkes in mijn auto.

Alles perfect op mekaar afgestemd.

Zo ook het weekend. Dat eerder al met sneeuw begonnen was. Want zondag zijn we lekker gaan skiën op de Hollandse pistes. Wat een lol. Verder zijn we met vijf vrouwen en een man STVV naar een gelijkspel tegen Anderlecht gaan loodsen. Met zoveel lawaai, dat de mensen achter ons ons 'als de hard kern' beschouwden. En dan zijn we vrijdag ook nog eens een Chrysostomosfuif onveilig gaan maken. De kers op de taart was een heerlijke chateubriand zondagavond. I can hear the fat lady sing.

Thursday, January 20, 2005

sterrendom voor schnappie

25 years of my life and still
i'm trying to get up that great big hill of hope
for a revolution

Mijn site wordt op dit eigenste moment overspoeld door 'Ollanders. Van overal komen ze, ze zijn met z'n honderden. Nooit heeft mijn blog op een dag meer dan 59 bezoekers gehaald en nu dit. Bezoekers: dat ben ik, familie en trouwe vriendjes en vriendinnetjes.

En wat zag ik vanmorgen op mijn statistieken? Dat er op dat moment (heeel vroeg in de morgen dus, bij het krieken van de dag zo je wil) al 33 mensen mijn blog hadden bezocht. Wat was er aan de hand, vroeg ik me af. Vanwaar het plotse succes? Word ik een ster in Nederland?

Na een diep onderzoek werd alles me duidelijk: het was Schnappie. Schnappie heeft me dit gelapt. Blijkbaar is de schnappiehype nu ook de grens overgewaaid en zijn alle Nederlanders op zoek naar het originele krokodillenlied. Bijna alle hits naar mijn blog komen van zoektermen in google zoals 'schnappie, krokodil, schni en schna'. Omdat ik maandag al over schnappie had bericht kom ik in google als vierde voor bij die zoekterm.

Het sterrendom is dus nog niet echt voor mij weggelegd, voor Schnappie daarentegen wel.

Tuesday, January 18, 2005

Geeeeeef acht

Walking the thin line
Between the colours in my head

De laatste dagen leef ik in een rare wereld, een wereld die er heel mooi uitziet, maar het eigenlijk helemaal niet is. Heel onperfect, heel menselijk dus, maar niks voor mij.

Gelukkig komt iemand me daar af en toe eens uittrekken, zoals Steven maandag (zie thursday-post). Na jaren waren we nog min of meer dezelfde, en al gauw begon hij honderduit over zijn avonturen in het leger te vertellen. Over zijn kampen in het buitenland, zijn trip naar New York met militairen van over de hele wereld. Ik heb vooral zitten luisteren, maar eigenlijk was dat ook wat ik op dat moment nodig had.

Geeeeeeef acht!


Monday, January 17, 2005

schni schna schnappi

Schi-schna-schnappie schnappie schnappie schnappie

In Duitsland heeft een kleine krokodil het land veroverd. Schnappie das Krokodil is erin geslaagd om zelfs de nummer 1 in de hitlijsten te veroveren met de hit Schnappie. Het klinkt allemaal wat bizar, maar ik schnap het ergens wel: Schnappie is lief en schattig, en voor je het weet ben je helemaal mee aan het schnappen. Het is eens wat anders dan al die Duitse Schlagers en het woord schnaps is ook al niet ver weg. In een Duitse (en ook wat bedroefde) mood zijnde, sluit ik deze schni schna schnappie post af.


Thursday, January 13, 2005

geen gezeik

Toen ik nog boeken las
en fietste op de dijk
dacht ik dat geluk content zijn was
en verder geen gezeik

Gisterenavond kreeg ik plots een telefoontje. 't Is Steven,' zei mijn zusje. 'Steven?' 'Ja.'
Steven dus. Hij was mijn pennevriendje toen ik een jaar of tien was en we zijn zeker zo'n vier jaar blijven schrijven. Wekelijks, soms dagelijks. Het regende brieven. Hij is zelfs ooit blijven logeren, en we zijn vaak samen naar Centerparcs gegaan. Ligt toch niet voor de hand, voor twee kleine mensjes, de ene uit Oost-vlaanderen, de andere uit Limburg.

Steven belde om nog eens af te spreken. Hij is intussen al zes jaar militair en is nu twee weken in Sint-Truiden voor een opleiding. En toen herinnerde hij zich dat ik daar in de buurt woonde.

Ik weet niet hoe het zal zijn als we mekaar maandag terugzien. Want onze vriendschap dateert uit een tijd dat ik nog boeken las en fietste op de dijk. We zullen zien. Uiteidelijk lees ik nog altijd boeken (maar wel veel minder) en fiets ik nog altijd op de dijk (maar dan wel niet in een hippe ligfiets).

Wednesday, January 12, 2005

Amai amai

Drukte alom. Iedereen heeft zich op het werk wat ingehouden de eerste weken, maar nu vliegen de mails, papieren en telefoontjes me om de oren. Soms loop ik er als een kip zonder kop bij, maar dat gebeurt wel meer. Van stress is dus gelukkig (nog) geen sprake. Een korte post, want binnen 10 minuutjes word ik ergens verwacht. Amai amai. Zelfs geen tijd om wat meer te zeveren hier. Nochtans heb ik heel wat te vertellen...Morgen meer.

Monday, January 10, 2005

pina colada op je rij-examen

If you like pina colada
getting caught in the rain

Zoals ik eerder al zei, wil ik in 2005 van elke dag iets speciaals maken. Het leven is te kort om dat niet te doen.

Speciaal schuilt in de kleine hoekjes. Onverwachts iets doen bijvoorbeeld. Zo ben ik een avondje gaan schaatsen. Dat had ik in tijden niet gedaan en het was even wennen. Maar wat hebben we gelachen toen mijn zusje plots op haar gezicht ging en toen we deden alsof we vlogen op de baan.

Kleine dingen dus. Opeens met Niels in een supercafeetje beland in Hasselt, waar we ons tegoed hebben gedaan aan een cocktail. Een pina colada, zonder regen.

Deze post is dus niet meer en niet minder dan een update, om te laten zien dat ik mijn voornemen nog altijd volhou.

Nu nog even dit: SIS, HEEL VEEL SUCCES MET JE RIJ-EXAMEN! Ik duim.

Friday, January 07, 2005

'Ollander Stan

You drive me crazy I just can't sleep
I'm so excited I went to deep

Bloggers. Er wordt zoveel over hen verteld. Ze willen journalist spelen, ze willen de bestaande media neerhalen, met andere woorden: ze deugen niet.

Echt? Ik denk het niet. Meestal willen bloggers net niet de taak van de media overnemen, en gewoon hun persoonlijke ding schrijven. En soms leggen ze ook al eens een fout(je) bloot van 'the big media'. Dat is wat ze nu ook weer doen na de ramp in Azië.
Zo is er bijvoorbeeld ene 'Ollander Stan, die vertelt hoe gekleurd het nieuws over het rampgebied wel niet is. En hij kan het weten, want hij woont al jaren op die plek. Zulke mensen zijn broodnodig, zulke mensen zijn overal. Ze willen geen journalistje spelen, ze willen wel laten zien dat de media vaak ook maar feiten op hun manier interpreteren. Goed toch? Of is dit ook maar een interpretatie?

Thursday, January 06, 2005

tsunami's overal

Run baby run baby run

Hier en daar duikt het al op in de media: "De burgers zetten de regeringen aan om meer te doen."

Inderdaad: als je kijkt wat de 'gewone' mens allemaal overheeft voor de tsunami-slachtoffers aan de andere kant van de wereld, moet de politiek wel volgen. Veel mensen hebben 30 euro of meer gestort voor hen. Ik ken zelfs iemand die zijn volledige eindejaarspremie ertegenaan heeft gegooid. Een politicus kan dus maar beter zorgen dat hij ook iets doet, en inderdaad: misschen zelfs meer dan hij ooit van plan was.

Mooi vind ik dat. De wereld op zijn kop, letterlijk en figuurlijk.

Misschien is 2005 dan toch wel een beetje hoopvol begonnen. Nu alleen niet vergeten dat er ook elders in de wereld 'tsunami's' voorkomen. Ellende dus. Klein of groot.

Tuesday, January 04, 2005

juuh!

I'm gonna ride in the charriot in the morning lord
I'm gonna ride in the charriot in the morning lord
I'm getting ready for the judgment day my lord my lord

En voila: 2005, hier zijn we, hier zijn jullie, hier ben ik.
Rijden maar, vlammen maar, remmen maar.

Voor evenveel voornemens heb ik evenveel twijfels, voor evenveel dromen heb ik evenveel nachtmerries. Wat wordt het? Wat brengt de toekomst?

Ik weet het niet, dus zet ik me comfortabel in mijn 2005-charriot, en rij ik, vlam ik soms, en rem ik zo nu en dan. Alles ten gepasten tijde. Juuh!