Zijn werk bestaat nu ook in een tweetalige bloemlezing (Nederlands en Engels) las ik in de Humo. Die ik om één of andere reden nog eens kocht, na jaren van links-laten-liggen-want-wie-koopt-nu-de-humo-nog-ik-in-elk-geval-niet. Met een voorgevoel dat er iets interessants in zou staan. En wel, dat was dus het geval.
Op deze tekst schreef ik ooit een liedje op gitaar. W.H. Auden raakt mijn gevoelige snaar...
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
