the sky looks grey you make my day

Gisteren naar Axelle Red geweest in de Lotto Arena in Antwerpen. Wat een 'madam'. Voor België, voor solidariteit. Naïef en dom om in de goedheid van de mens te geloven, zo zei ze zelf.

Natuurlijk zong ze ook liedjes gisteren, prachtige liedjes, die af en toe door merg en been gingen. Zo puur, zo mooi, zo eenvoudig. Hieronder één van haar pareltjes die me toch wel bijna de tranen in de ogen brachten.



En terwijl we richting auto wandelden, hoorden we studenten meezingen met Night Of The Proms in het Sportpaleis. Ik voelde me een beetje oud worden (waar zijn die Night of The Proms-tijden gebleven????) maar ik had voor geen geld ter wereld van zaal willen wisselen :-)

You don't have to worry

Ain't no mountain high enough
Ain't no valley low enough
Ain't no river wide enough

Of hoe een liedje je helemaal kan opbeuren. Met dank aan collega David, zie http://musicovery.com.

haha, wat een grappige avond gisteren :-)

De chipchipchippendales, dansen met de Ozzie-girls en in slaap vallen naast mijn schat. Allemaal even fantastisch, maar toch vooral dat laatste :-)

chippendales are coming

Vanavond naar de chippendales in Hasselt :-)

Australian blues

birthday girl

Elke verjaardag en nieuwjaar heb ik het wel een keer aan de hand: lieve berichtjes vol mooie wensen, maar ik weet niet van wie ze komen. Het nummer staat meestal niet in mijn GSM, en dan begint dus de grote zoektocht naar de afzender (die geen naam achterlaat, want er wellicht wel vanuit gaat dat ik weet om wie het gaat...Niet dus).

Vandaag werd ik zelfs door zo iemand gebeld. GEBELD ja. In een zo neutraal mogelijk gesprek bedankte ik hem voor de verjaardagswensen. Want tja, ging het nu om een collega, een vriend van lang geleden, iemand die ik heel goed ken maar zijn nummer plots veranderd heeft...? Geen idee...Het gesprek begon met 'proficiat' aan de andere kant van de lijn en ik durfde echt niet te vragen wie daar aan die andere kant stond...

Even rondbellen, rondgoogelen zelfs, maar neen. Geen spoor. Het nummer deed nergens een belletje rinkelen. Dan maar een smsje naar het bewuste nummer: 'kan je geloven dat ik eigenlijk niet weet met wie ik zojuist heb gebeld (net wakker, herkende nummer niet)Help!'
Sms terug: 'Ik dacht het al...Onlangs waren we ong 3u samen nu jij'.

Ah, nog raadsels ook, en dat op mijn verjaardag, dus vroeg ik om wat hints. Uiteindelijk verloste de bewuste persoon me uit mijn lijden door terug te bellen. En na wat vragen en antwoorden viel 'mijne frank' :-) Toch fijn dat ik hem nu oprecht kon bedanken voor de verjaardagswensen. En nu jij ;-)

want daar in amsterdam

Want daar in Amsterdam
Ben jij zover van mij
Toch voel ik Amsterdam zo pijnlijk dicht nabij
Kris De Bruyne

Wat mij in Amsterdam overkwam was het laatste stootje dat me definitief over de streep trok. Waar picnicken al niet goed voor is. Voila, eindelijk een blog van mijnentwege over citizen journalism en mijn project HasseltLokaal. Op http://theicecreamdebate.wordpress.com.

This one goes out to the one I love