theonehitwonder: July 2006

de weg

Ich trag dich bei mir bis der Vorhang fällt
Ich trag dich bei mir bis der Vorhang fällt

Eerst was er Keulen. Het was eigenlijk veel te warm om een stad te bezoeken. Het was er broeierig. En dus heb ik lang aan de Rijn de wind en de schaduw ingetuurd. Werd ik op mijn zorgvuldig uitgekozen plekje opgehouden door een Duitse Italiaan of een Italiaanse Duitser, die me vertelde dat de liefde hem in het WK-land heeft gehouden. En nu slechts nog de gewoonte, want de man is intussen gescheiden. Hij moest verder, want één of ander uitkeringsbureau ging bijna sluiten. Ik moest niet verder. Ik had mezelf twee dagen gegeven om van Keulen en Duitsland te genieten. Ik zag meeuwen die meeuwden, genoot voor de zoveelste keer van mijn Magritte in het Ludwigmuseum, bezocht de grootste universiteit van een groot land en wandelde rond, overal en nergens heen. Eerst was er Keulen.

Zoveelste keer

16 juli vorig jaar, Shabath in Israël en dus een heilige dag. Mijn vriend en ik besloten om die dag op de Jordaan kano te gaan varen. Rustig peddelend, genietend van de zon en van mekaar.

Een dag voordien waren we nog de Golan-hoogte ingereden, aan de grens met Libanon en Syrië. Een plek waar ooit veel gevochten werd, zo wisten we. Nu genoten we er van heerlijke vergezichten. En de dag daarvoor bezochten we Haifa, een zalig mooi havenstadje.

Net een jaar later, en al deze plekken komen uitgebreid op televisie. Niet omwille van hun schoonheid, wel omdat ze het toneel zijn van gruwelijk geweld.

Daar gaan we dus weer, voor een zoveelste keer...

fragile not broken

Geschiedenis van een verhaal waarvan het einde nog niet geweten is. Want eerlijk...We willen het nog niet weten. We zijn er nog niet klaar voor. En waarvoor dan, dat is al een even goede vraag.
Maar ik weet hoe ik me voelde en voel, en dat ging en gaat van foto1 naar foto2 naar foto3 naar foto4 en weer helemaal terug. Tja.