Wie het schoentje past...

...trekke het aan :-)

Al twee dagen hevige discussies op het werk. En het begon allemaal toen ik vertelde dat ik op jacht ging naar nieuwe schoenen. Welke maat, vroegen de mannen. 37, vertelde ik.

"Zo klein" "Da's een kindermaat" "Mijn dochter van 13 heeft een 41" En meer van dat alles werd mijn deel.

Nochtans dacht ik altijd dat ik mooi ergens in het gemiddelde lag van Belgiëns schoenmaten. Mijn leeftijdsgenoten en zeker de generatie van mijn ouders (vijftigers) hebben zo'n 36 tot 39 als schoenmaat. Maar als ik dan dacht aan mijn zusje, mijn nichtjes en nog meer van die bengels dan kom ik tot de conclusie dat ik inderdaad een klein voetje heb.

Dus wat is het nu? Via google kwam ik bij volgend schokkend bericht uit op e-gezondheid : de gemiddelde schoenmaat voor vrouwen is 40!! En onze voeten zijn op 30 jaar tijd gemiddeld zo'n 2 cm of 3 maten gegroeid. En dan kom je dus wel terug naar een gemiddelde van 37.

Conclusie: 30 jaar geleden zou ik nog mooi op het gemiddelde gezeten hebben, nu heb ik een kleine voet. Een kindermaat. Gelukkig heb ik daar op mijn jacht nog niet al te veel van gemerkt. Ik kan nog steeds zonder problemen kiezen tussen duizenden schoenen maatje 37. En gisteren heb ik er twee daarvan gekozen, bij La Bottega, het schoenenparadijs van Hasselt.

ik weet van niks

Vraag me de komende dagen niet wat er in het nieuws is geweest. Ik zal het niet weten, ik zal het niet kunnen zeggen.

En dat heeft alles te maken met de nieuwste cd van Bart Peeters, die in de auto het ochtend- en avondnieuws en zelfs de vallende sterren erbovenop heeft overgenomen. Geflitst worden zit er dus ook sneller in, maar ook dat is eigenlijk niet zo erg. Want ik luister voortaan naar zomerse accordeondeuntjes en prachtige vioolsolo's, gecombineerd met weeral zo'n rake teksten.

De cd is een vroeg verjaardagscadeautje (tis nog bijna een maand) van een vriendin van mij. Ze is de zoveelste vriendin die voor langere tijd naar het buitenland vertrekt. Naar Amerika. Ze laat me achter met een cd en de belofte dat we samen in Gent naar het optreden van Bart gaan zo rond de kerstperiode. Want dan komt ze even terug.

Ok, daar valt mee te leven :-) . Intussen weet ik dus van niks. Tis maar dat je het weet!

Sarria - Santiago, of 113 km puur avontuur ;-)

Het is me gelukt! 113 kilometer te voet van Sarria naar Santiago. En wat was het zalig.

Wildkamperen in achtereenvolgens een maïsveld, een varentuin en twee eucalyptusbossen. Gestoord in onze slaaproes door feestelijk vuurwerk, zingende Spaanse sopranen, kanonnengeschut, vreemde bosgeluiden en meer van dat. Volgens mij was het 'Schmiegel' uit Lord of The Rings. En soms leek het écht alsof we in het land der Hobbits waren. Dus wie weet? ;-) En eigenlijk heb ik het slechtst van al geslapen op onze laatste camping in het drukke Vigo. Allemaal tentjes op een rij en lawaaierige Portugezen die tot een 'koet' in de nacht hun levens bespreken, net naast mijn oor. Geef mij dan maar opstaan tussen de heerlijk ruikende eucalyptusbossen. Gelukkig was in Vigo al alles achter de rug, want de dag voordien hebben we onze aankomst in Santiago gevierd. 113 kilometer hadden we toen gewandeld.

En dat wandelen heeft zijn sporen nagelaten. Op dag drie deed mijn linkervoet zo'n pijn dat er voor de rest van de tocht een verband rond moest. Dag 1 en dag 3 waren mijn mindere dagen. Wat was het soms op de tanden bijten. En dan nog een rugzak van 14,5 kilo meetorsen. Maar geen drama over mijn tocht: het was superleuk. Samen met An door Spaanse steden, dorpen en velden. Met koeien op de weg, honden als gids, 'Heist aan Zee' dat we allebei knal-van-buiten kennen én kweelden, het zoeken naar een goed plaatske voor onze tent, op de gekste plaatsen picnicken, het aankomen in Santiago. YES!

Ook al hebben we de tocht niet om religieuze redenen gedaan, het hield ons niet tegen om bij aankomst in een klooster te overnachten en de pelgrimsmis bij te wonen. Beide erg indrukwekkend. Vooral de mis, waarin pelgrims van over hele wereld hinkend en gelukzalig hun rugzakken neergooiden tegen de kerkspijlen terwijl een Afrikaans koor het beste van zichzelf geeft.

De hele reis hadden we ook het perfecte weer: ongeveer 22 graden bij het wandelen en net op onze geplande zonnen-en-niks-doen-dag 28. Jippie! Dat ons geluk niet kon blijven duren, beseften we toen we onze vliegtuigaansluiting hadden gemist in Madrid. Hoewel :-) We werden ondergebracht in een sjiek hotel en het leukste van al: op de luchthaven van Madrid kwam ik de volgende dag mijn ouders tegen die net waren aangekomen voor een citytrip. En papa had lekkere Cote d'Or chocolaatjes mee, net wat we nodig haddeen :-)

Meer foto's via deze link.