pourtant
Quelqu'un m'a dit
Net terug uit San Francisco.
Het was er heerlijk: de Golden Gate, met aan de ene kant oceaan, en aan de andere kant een adembenemend zicht op de skyline van de stad. De wilde zeeleeuwen aan Pier 39, die speciaal voor ons een liedje brulden en zelfs als echte kemphanen een robbertje begonnen vechten. Alcatraz, de prachtige huizen, de vriendelijke Amerikanen. Mijn eerste keer Amerika, en ja, het deed me wat.
En mijn valies? Die heb ik terug. Bij aankomst in Brussel kwam een vriendelijke dame er mee aangerold. Ik kon mijn oren niet geloven: "Jouw valies staat hier al sinds je verteksdag. We hebben contact opgenomen met San Francsico, maar op de een of andere rare manier is je bagage nooit op een vliegtuig geraakt." Mijn blijheid sloeg over in boosheid, want al die tijd had 'Mr Oh', mijn contactpersoon in SF (wat een naam ook), me voorgehouden dat ze niks wisten van mijn valies. Ik had me er al bij neergelegd ze nooit meer terug te zien...
Ik bevind me nog altijd in een roes, al is het maar omdat ik mijn jetlag nog lang niet verteerd heb. Zo heb ik om 3 uur 's nachts vannacht nog heerlijk klaarwakker van het onweer liggen genieten (en neen, ik was niet aan het slaapwandelen).
Maar vanavond wordt er een typsich Belgische: gaan shaken op de beats van Natalia. Yezzzz!