arm limburg?

Waw!

Gisterenavond was ik samen met een aantal andere jonge mensen uitgenodigd om te brainstormen over de toekomst van Limburg. "Om Steve Stevaert voor te zijn". Interessant, leek me, maar het bleek veel minder makkelijk dan ik had gedacht. Met vragen als "wat is het Limburg-gevoel, en bestaat het wel?" Probeer het maar eens onder woorden te brengen...
Ik heb voor mezelf heel veel uit die brainstorm gehaald. En ik heb moeten nadenken over dingen waar ik tot nu toe nooit over heb nagedacht. En moeten inzien dat het echt niet zo goed gaat met Limburg. Dat we onze creativiteit veel te weinig gebruiken. Dat we veel meer risico's mogen en moeten nemen. En daarbij alleen maar naar onszelf moeten kijken en niet proberen andere provincies of steden te overtreffen op vlakken waar dat sowieso heel moeilijk is.
De radertjes zijn nog altijd aan het draaien. Vanmorgen had ik alweer heel wat nieuwe ideeën. Geïnspireerd op wat al die andere mensen zegden. "Maak van Limburg het Florida van België". "Maak er een fiscaal paradijs van". Te gek om los te lopen, in het begin, want in elk gek idee zit iets totaal vernieuwends.

hier zijn ze (gisteren lukte het niet)

de toren

Sinds kort kan je in Sint-Truiden de abdijtoren opklimmen. Eénmaal boven geniet je van het prachtige uitzicht op de Grote Markt, het belfort, de vele kerken. En op de wijde omgeving van de fruitstad. Zelfs Tienen zie je in de verte liggen. Op de toren hing ook een verrekijker, waarmee je op een andere manier naar een kunstwerk van delicious kon kijken.
Bovendien kwam je tijdens het klimmen vanalles te weten over de geschiedenis van de abdij en haar toren. En ik was een beetje onder de indruk. Al was het maar omdat ik rond mij heel wat niet-Limburgse taaltjes hoorde. Sint-Truiden doet het goed.
Ook mijn zusje vond het wel leuk op 'haar' toren. Toen ze luid 'I'm the king of the world' schreeuwde, werd dat op applaus onthaald van enkele klimmers onder ons. Ik had er best nog heel wat langer kunnen blijven, genietend van de zon, het uizicht, de sfeer. En eindelijk plakt er nu ook een goeie herinnering aan de abdijtoren. Want enkele jaren geleden gebeurde er iets vreselijks. Ik heb er toen nog een gedichtje over geschreven.

Denk goed na
Voor je springt
Want als je lichaam
Eén wordt met de wind
Is het al te laat

kopje koffie

Eén kopje koffie

Pas sinds kort drink ik koffie. En sinds iets langer ook thee. Niks fijner dan een heerlijk kopje koffie 's morgens op het werk, bij de krant. Niks zaliger dan een kopje thee terwijl je helemaal 'ingewikkeld' in je dekentje voor de televisie zit op een koude herfstavond. Maar dat heb ik dus nog maar pas ontdekt.
Want telkens ik het woord koffie of thee hoorde ontstond er tot voor kort kortsluiting in mijn hoofd. Boem! Als we met vrienden een koffietje gingen drinken, hield ik het steevast bij een chocomelk, niet begrijpende dat iemand ter wereld koffie echt lekker kan vinden. En thee was toch gewoon water met een geurtje en kleurtje. Een vies geurtje en een vies kleurtje. Bah!!!
De reden voor die kortsluiting zit heel diep. Ze zit bij zuster Stanislas, mijn 'juffrouw' in de derde kleuterklas. Vlak voor we met z'n allen naar het eerste leerjaar mochten, vertelde ze ons dat we nu wel echte dames waren. En echte dames drinken koffie en thee. De volgende dag hebben we dus met de hele derde kleuterklas zelfgemaakte koffie en thee van zuster Stanislas mogen proeven. Ik heb aan allebei mijn glaasjes genipt, maar vond de smaak ronduit vreselijk. Zoals de meesten trouwens. Uiteindelijk was iedereen verplicht één van beide drankjes uit te drinken. Ik weet niet meer wat ik gekozen heb, ik heb het wellicht verdongen. Maar ik herinner me mijn gevoel nog als de dag van gisteren: bah, dit nooit meer!!!
Gelukkig heb ik na verloop van tijd ingezien dat koffie heel erg gezellig is, 's morgens bij de krant. En dat thee heerlijk kan zijn, ingeduffeld in een dekentje. Dus zuster Stanislas, ik ben een echte dame nu. Het heeft wat langer geduurd dan verwacht, wellicht, but here I am.

de cock met c-o-c-k

"Wat is uw relatie tot mevrouw Fokkema?" Als je opeens gebeld wordt door rechercheur de Cock (met c-o-c-k), en je helemaal geen mevrouw Fokkema kent, dan heb je natuurlijk een groot probleem. Zeker als diezelfde rechercheur dan nog eens zegt "Ik heb het gevoel dat u iets verzwijgt". Tot drie keer toe.
Een Nederlands radioprogramma belt nietsvermoedende mensen op, en doet zich voor als rechercheur De Cock van de televisiereeks Baantjer. Ze gebruiken daarvoor standaardzinnetjes uit de reeks, en dit leidt soms tot hilarische toestanden. Ze zijn er zelfs in geslaagd om een vrouw 13 minuten lang aan het lijntje te houden, tot ze ook wel doorhad dat die rechercheur De Cock wel heel veel herhaalde. Hier de link: dit moet je echt horen!!!

what goes up

Ik heb gezien dat alles terugkomt. Wat uit de mode is, is zo weer in. En wat iets langer out of sight blijft, komt ook wel weer terug.
Gisteren zag ik immers een jonge bende mannen en vrouwen -ik schat ze begin 30- petanque spelen op een speciaal aangelegde zandbaan aan het Speelhof in Sint-Truiden. Ze bestelden een biertje, aten iets en speelden rustig hun jeu de boules. De kinderen die zich wat verderop in de speeltuin aan het uitleven waren, kwamen zelfs poolshoogte nemen. En hun gezichtjes spraken boekdelen: ze vonden het razend interessant.
Blijkbaar hebben enkele twintigers zelfs een 'petanqueclubje' opgericht. Naar horen zegggen zijn ze nog niet bijster goed. Maar dat komt wel. Op hun tachtigste zullen ze wellicht beter zijn dan de senioren van nu. Tenzij niemand dan nog petanque speelt. Omdat het dan helemaal uit de mode is.
Om maar te zeggen: uiteindelijk blijft alles zoals het ooit is geweest, en blijft de wereld draaien zoals ze altijd heeft gedraaid. En ik ben bijna een kwarteeuw oud, dus ik kan me deze uitspraken stilletjes aan beginnen permitteren ;-)

achter de wolken...

...schijnt de zon! Toen ik eergisteren terugkwam van een lezing in Mechelen en uitgeput op ons balkonnetje neerzakte, keek ik uit op een dikke, dikke wolk. Het bleek - met een beetje heel veel fantasie - om een ruimteschip te gaan. Op een bepaald moment waren er ook wolkentrappen zichtbaar, vanwaaruit de ruimtemannetjes de aarde kwamen ingewandeld. Zo op het einde van de dag heeft een mens nogal eens rare gedachten!

het lolteam

Een zwarte kap over ons hoofd. Want dat moest. Niks aan te doen, niks aan te veranderen. Hun wil was wet.
En daar gingen we dan. Vier geblinddoekte mensen, niet wetend waarheen. We weken af, we vielen, vielen nog eens, en nog eens. En na 6 minuten - eindelijk - mochten de beulskappen af.
Eén van de opdrachten van de Chambers Trophy, waar we met een team van i-City aan deelnamen, was met z'n vieren op twee ski's gaan staan, en zo met een blinddoek op, zover mogelijk te 'skiën' op gras. Een vijfde teamlid mocht het tempo aangeven. Links, rechts, links, rechts. En wij maar zweten onder onze kappen, en verstrikt geraken in de ski's.
Het was één van de vele opdrachten, naast laser-kleiduifschieten, oriëntatieloop, een springkasteel oversteken vol schuim,...En toegegeven, wij deden vooral mee voor het plezier. We werden dan ook constant voorbij gestoken door meer ambiteuze teams, zagen mensen serieus valsspelen voor dat ene puntje meer, en op mekaar vloeken als het niet ging zoals het hoorde.
Wij lachten als het niet ging zoals het hoorde. Want wat is er grappiger dan vergeten je vinger aan de trekker te houden bij het kleiduifschieten en je daardoor nietsvermoedend je hele beurt verknalt. Want wat is er grappiger dan met z'n allen in een met water gevulde kelder te gaan met één enkele pillamp, die plots beslist om het te begeven. Want wat is er grappiger dan helemaal klem komen te zitten in een paar ski's, terwijl je een zwarte kap over je hoofd hebt. Niks aan te doen, niks aan te veranderen, maar wat een lol.