en even more

Het moge duidelijk zijn uit de vorige post: die schans vonden we echt indrukwekkend. Ik probeer er een erezaak van te maken om in elke stad waar ik kom één of andere 'hoogte' te beklimmen met zicht op de stad. En dit was wel één van de wawste: op een fantastische skischans zie je daar een zonnig Oslo met bijhorende fjorden liggen. Waw waw waw!
We moesten daar ook op de foto met een bende Chinezen. Op de foto die ik nog heb kunnen nemen zie je Heleen tussen al die Chinezen (zie vorige post). Het volgende moment sleurden de Chinezen ons op hun foto's. Eerst moesten we breed glimlachend bij de hele groep staan voor enkele foto's, en dan was het tijd voor enkele individuele shots met telkens een Chinees tussen ons. We waanden ons wel even beroemder dan de paus :-)
En voor de rest laat ik de foto's voor zich spreken...

tell me more

Nog meer Noorwegen foto's...

tak

Dat Heleen Noorse conversaties kan voeren, had ik al snel door, toen ze in de winkels met wat 'haddets' (daaagjes), 'taks' (bedankjes) en glimlachjes de mensen niet eens de kans liet te denken dat ze met een buitenlander hadden te maken.
Toen ze me, voor de Holmenkollen-schans, ook nog eens de geschiedenis van het schansspringen uitlegde, stond ik helemaal perplex. Ik vond haar net één of andere reporter ter plaatse, en besloot dan ook tot een foto-shoot over te gaan. Eén van de vele foto-shoots uit Noorwegen.

En het beste nieuws van al: zaterdag landt ze -voor eventjes- op Belgsiche bodem. Tak!

en to tre...Noorwegen

Sinds zondag terug van Noorwegen. Een leuk verslagje vind je op de blog van mijn zusje .

Wat viel me zoal op?
-Noors is een rare taal
-gebakjes vind je er zeker zoveel als in België. Vooral Heleen was daar heel blij mee
-ons hotel was echt wel poepsjiek. Waaraan hadden we dat verdiend?
-Oslo is in niks te vergelijken met andere hoofdsteden
-Want de metro stond vol langlaufers en sleemensen
-Want we hadden uitzicht op de stad vanaf een 132,5 meter hoge skischans
-Want drie vikingschepen in een soort van kerk hadden we echt nog nooit gezien
-Want het eten is er veel te duur
-En in Oslo vonden we dan toch af en toe iets herkenbaars terug
-Want op elke straathoek was een H&M
-Want er stond een koninklijk paleis te pronken in de sneeuw
-Want we hadden er heel erg veel lol
-Want we kwamen zoals overal ter wereld Nederlanders tegen

Een hele ervaring, gauw wat foto's op de blog, en voor de rest verwijs ik braafjes door naar de blog van mijn zusje, die intussen meerdere Olavs is tegengekomen :-)

leve het handbal

Vandaag kreeg ik de kortste mail ooit. 'ok' was het antwoord op een vraag die ik eerder via mail had gesteld. Een uiterst lange vraag, maar met het korte en krachtige antwoord was wel alles gezegd. En eigenlijk deed het zelfs deugd om eens een 'kortje' te krijgen.

Nog een klein maandje en ik word sportief. Allé, dat hoop ik toch. Vanaf dan begin ik met de start2run-cursus. Het is van te moeten, echt waar, want ik heb met een collega gewed dat we beiden in oktober de 15 kilometer op Dwars door Hasselt zullen lopen. Als ik geen verzuurde benen of een hartstilstand wil krijgen, zal ik dus echt moeten beginnen trainen. Mijn collega heeft intussen een voorsprong van een paar maanden. Meteen na onze weddenschap is ze beginnen oefenen. Blijkbaar heeft ze iets meer karakter. En houdt het koude weer haar niet tegen...Maar ik ga ervoor. Eerst nog een maandje lekker luieren, en dan begint het grote werk :-)

Intussen doe ik wel passief aan sport. Zaterdag zijn we naar de handbalmatch Initia Hasselt - Sasja Neerpelt gaan kijken. Ook Tine en Eddy waren daar, en namen prachtige foto's. Het was een superspannende match -spannender dan de gemiddelde voetbalmatch- dus ik ga beslist nog eens terug. Ook het feit dat je zalig binnenzit en dus geen wolkjes hoeft te blazen in de buitenkou, heeft me wel gecharmeerd. Leve het handbal!

dana en dastan

Ik kreeg de foto gisteren niet gepost, maar hier zijn Dana en Dastan, op bezoek bij ons.

dana winner

Dana. Niet onze bekende Limburgse nachtegaal. Wel een Irakese man die jaren geleden besloot zijn land te ontvluchten.
Intussen woont hij - na vele omzwervingen- al enkele jaren in België. En na een zware procedure mochten ook zijn zoontje en zijn vrouw de stap naar Vlaanderen zetten, jaren later.
Maar het gezinnetje trekt aardig zijn plan. Dana en zijn vrouw verstaan me perfect als ik Nederlands praat. En hun zoontjes (ze zijn nu met twee) zijn gezond en doen het goed op school.
Meer kan je niet wensen, denk ik. De eerste keer dat ik bij hun thuis werd uitgenodigd, toonden ze me vol trots een video van hun trouw in Irak. Allemaal blije gezichten. Maar terwijl we zitten te kijken, duidt Dana me zijn broer aan, dood, zijn tante, dood, nog een broer, dood. En zo ging het nog wel even verder.
Soms denk ik nog terug aan dat moment, en ben ik zo blij dat alles goed gaat met Dana en zijn gezin.
Dit jaar, in maart, gaan Dana's vrouw en jongste zoon voor de eerste keer terug naar Koerdistan. Weken geleden al zag je de schittering in hun ogen bij de gedachte hun familie, hun land terug te zien. Ik wens ze het allerbeste.