Prinsesje

Afgelopen week heb ik me af en toe een prinsesje gevoeld.

Zaterdag belandden we op een terrasje van een prachtig Antwerps restaurant. Aan de oevers van de Schelde genoten we er van de misschien wel laatste zonnestralen van augustus. En terwijl we onze maagjes vulden, maakten de schepen van de Tall Ships' Races zich recht voor onze neus op om naar de haven terug te keren. Waw!

En woensdag stapte, of nee -schreed- ik in Manchester het Midland Hotel binnen. Niet alleen erg luxueus, maar vooral heel stijlvol ingericht, en de plaats waar ooit de oprichting van Rolls Royce is beklonken. Ik was er maar al te graag wat langer dan twee dagen gebleven. Net zoals in Manchester tout court: een hele mooie winkelstad, en lang niet zo 'fake' als Londen.

aardbeien met witte chocolade

All the colours of the world

En toen namen we even een zijsprong. We bevonden ons tegelijkertijd tussen sjeiks uit het verre oosten en ijsberen uit het verre noorden. Hier en daar fladderde een engeltje rond, en kregen we een knikje van een stoere kapitein.

Café De Gloria organiseerde vorige week maandag op een geheime locatie een all white party, inclusief aardbeien met witte chocolade.
Jammie!!!

Joe Speedboot aan mijn zij

Het was voorbestemd: Joe Speedboot en ik. Ik wist het toen ik aan de Turkse zee het boek op mijn schoot liet rusten en zag hoe de kleuren van mijn strandrokje naadloos overgingen in die van het boek. Mijn boek.

Het boek vertelde me waar ik naar zocht, luchtig, aandoenlijk, Hollands ook. Het boek deed me nadenken...

Lezen over Joe Speedboot
Me afvragen hoe ik
had geheten als
Gele appelsien
Blauwe achtergronden
En alles blijft hetzelfde als

(Ik geef het toe: het gedicht is beter te begrijpen als je het boek ook gelezen hebt, en tja, wie weet daarbij ook nog eens met dezelfde vragen zit als ik. Maar verdorie, het is een absolute aanrader, want meteen tot één van mijn favoriete boeken allertijden gekroond...)

Foto 1

En dan was er Turkije, Bodrum om precies te zijn. Foto 1 :-)

poolster op de grond

I'll never be what you really need

Onderweg, eigenlijk toen ik al eventjes terug was, maar toch nog steeds onderweg, werd ik geflitst.
Ik herkende het blauwe licht meteen. Pats...
Te laat. Remmen had geen zin meer. Ik stond met mijn auto op één of andere fotorol van één of andere politiedienst. Dat wist ik wel zeker.

In het vliegtuig terug van een bestemming waarover ik het snel zal hebben, zagen we vanuit het raampje een stip licht die nog feller was dan de toch al erg opvallende lichtjes die België vanuit de ruimte doen gloeien.
Een poolster op de grond. Waw...
Te laat. Om de stip op de foto te zetten. De landing was ingezet. Dat wisten we wel zeker.

voor mijn liefste

Ich bin dein siebter Sinn
Dein doppelter Boden
Dein zweites Gesicht

Tussenstops waren Luik en Oostende.

Aan Luik-Guillemins deed ik een terrasje met mijn ouders, die me naar de Thalys brachten en weer kwamen halen. Ik verwonderde me er over het station dat er ooit prachtig zal uitzien. Van de hand van één van de meest verrassende architecten van deze tijd. Santiago Calatrava. Een naam waar je gewoon beroemd mee moet worden.

Ik dronk flesjes en flesjes water aan de zee samen met mijn zusje. Voor één keer bleek zelfs de zee te warm. Het zand te warm. Alles te warm. Een trein zonder airco maakte het plaatje compleet.

Op naar mijn tweede week vakantie. Knekkedeng.