10 minuten en 20 vragen

2005 2005 2005 2005 2005 2005 2005

Omdat nieuwjaar dichterbij komt en ik me dan waarschijnlijk in te hoge sferen zal bevinden om iets zinnigs op deze blog te posten, wil ik nu al mijn nieuwjaarswensen op het wwweb gooien:

Happy new year, gelukkig nieuwjaar, maak er een prachtig jaar van! Kijk niet te veel achterom, en ook niet te weinig: kortom, maak er het mooiste van wat je zelf kan, en maak van elke dag iets speciaals (nu kennen jullie ook mijn voornemen voor 2005).

Dag lieve mensjes, en bedankt om mijn blogje trouw te lezen (zonder lezers is er ook niks aan). Ik zit ondertussen al over de 1000 visitors. Ik zal er maar niet bij vermelden dat ik in een vierde van de gevallen wellicht zelf de bezoeker was, om dingen aan te passen, en te kijken of iemand al een 'comment' had gepost. Maar laat dat de pret niet bederven.

Als kerstcadeautje schenk ik jullie een persoonlijkheidsquizje. Na 10 minuten en 20 vragen zou je moeten weten wat voor persoonlijkheid je hebt. Wie weet heb je er in 2005 nog iets aan. Ik zeg in elk geval niet wat ik ben uitgekomen, maar ik denk wel dat het klopt. Laat mij weten wat jullie zijn, en wie weet kom ik er nog wel voor uit.

lieve knusjes

oh zo banaal

Vielen verachten die edele Musik
Täglich entsteht darüber ein Krieg

Vandaag ben ik een beetje futloos, inspiratieloos ook. Nochtans heb ik alle, of toch veel reden om door het leven te huppelen. Ik ben niet dakloos, niet meegesleurd door een tsunami. Ik heb het lekker warm (meestal toch, want aan het Bokrijk midwinterevenement heb ik twee bevroren voeten overgehouden) en heb leuke mensen om me heen.
Tussen al die schrijnende tsunami-verhalen door, is er eentje mij het meeste bijgebleven. Op een bepaald moment zei een Aziatische vrouw op televisie dat er heel veel kindjes waren verdronken door de tweede, en grootste golf. Dat kwam omdat er na de eerste golf heel veel vissen waren aangespoeld. De kindjes zijn toen als gek naar de kust gelopen om al dat heerlijks op te rapen. Ik zie ze al met z'n allen het strand op lopen, met glinsterende ogen, maar wel een gewisse dood tegemoet. Een shit is hier wel op zijn plaats. Want al het andere klinkt oh zo banaal.

kerstmis rocks

Step to the left, step to the right
This calypso's a delight

Waw, wat was Kerstmis weer lollig. Ik heb een catchy calypso-song geleerd met bijpassende danspasjes , ik heb mijn nichtjes een nooit geziene rapversie van de Streets of London zien brengen én als kers op de taart deden drie herders (twee nichtjes en een gekke zus) een indiaanachtige rondedans.
Wablieft? Tja, het is zowat traditie dat de 'kinderen', ondertussen allemaal heel groot en volwassen, een dansje/liedje/toneeltje doen vooraleer ze de cadeautjes mogen opendoen op kerstdag. Omdat we dat nog altijd heel leuk vinden en er dan heel wat afgelachen wordt, blijven we de traditie voortzetten.
Met een volle maag, van achtereenvolgens varkensgebraad (vrijadagavond), ree (zaterdagmiddag), zelfgemaakte garnaal- en kaaskroketten (zaterdagavond) en fazant (zondagmiddag), kom ik tot de volgende conclusie: Kerstmis rocks.

kerstcadeautje minder

My name is Speedy. Speedy Gonzalez.

Letterlijk en figuurlijk. Na amper op deze aardkluit te hebben rondgereden, heb ik mijn eerste snelheidsboete op zak. En ik help er niet eens de Belgische staat mee, maar wel de Nederlandse. Verdorie toch. 30 euro omdat ik 8km/uur te snel heb gereden (58 ipv 50) op de wegen van Valkenswaard. Ik was gewaarschuwd, en een gewaarschuwd vrouw is er twee waard: "In 'Olland zijn ze veel strenger, pas op!". Maar als er nergens een bord staat met hoeveel je nu precies mag rijden, heb je niks aan zo'n advies. Ik vind het eigenlijk helemaal niet eerlijk...
Tja, da's een kerstcadeautje minder. Eens kijken wie ik dit jaar eens ga overslaan. Nood breekt wet ;-)

Per per

Want het leven is meer dan afwassen alleen. Per. Per.

Prins Charles en zijn zonen hebben dit jaar de origineelste kerstkaart ooit klaar om naar hun vrienden en familie te versturen. Geen rode mutsen, geen verborgen Rudolph-liedjes in een kaart, geen typsich Engels roze-met-groen-bloemen-motiefje, maar een foto van het drietal in de tuin. Kortgemouwd staan de prinsen op de foto, want ze werd in het midden van de hete zomer gemaakt naar aanleiding van de verjaardag van jongste spruit Harry. De Kerstmis-knipoog mag je blijkbaar zelf gaan zoeken. ( 'het is altijd zomer in je hart', of 'verspil geen geld aan domme kerstkaarten' reken ik tot de kanshebbers)
Je vraagt je af waar dat naartoe gaat. Misschien is je op de afwas storten dan toch niet zo'n slecht idee. Met Per wesliwaar.

taste for more

Like the sun I'll be rising

De rest van dit Natalia-refrein had ik u graag meegegeven, maar omdat ik tijdens het zingen ervan een heel epistel van onsamenhangende, vaak onbestaande woorden brabbel, bespaar ik u mijn interpretatie van dit lied. Om de juiste tekst op het internet te zoeken, ben ik dan weer net iets te lui. Maar wat is er mooier dan de sun die 'riset'?

Een kerstmarkt in Keulen misschien? Inderdaad. Hoewel ik me nog altijd afvraag of we helemaal naar Keulen hadden moeten rijden om van de ene drank- en eetstal naar de andere te wandelen. Het begon met echte Bratwurst, daartussenin genoten we van friet, aardappelkoeken, bratkartoffeln, nog een Bratwurst, echte Duitse stoemp, en heerlijke Glühwein met rum. Hebben we daar nog wat anders gedaan? Zeker, we zijn in de Irish pub beland en in een klein Duits koffiehuisje, alwaar we ons aan wat warme drank tegoed deden, want dat hadden we echt nog niet genoeg gedaan. Dit smaakt naar meer ;-)

melancholie naar the golden years

The golden years, the silver tears,
you wore a tie like Richard Gere
I won't let it down, you spin me around
I stand on the borderline
Cryin' at the discotheque

Dit liedje is zo zijn eigen leven gaan leiden. Zo heb ik het al eens aangevraagd op Radio Donna, speciaal voor mijn zusje, die op dat moment uit Berlijn terugkwam en daar op het filmfestival de eer heeft gehad Richard Gere himself tegen te komen. Daar was ik maar wat graag bij geweest. Ik weet wel dat 'de richard' uit de mode en volledig onhip is, maar hij straalt zo'n charme uit, net als dit fantastische liedje.
Bovendien lijkt cryin' en een discotheek helemaal niet samen te gaan. In een discotheek maak je plezier. Wenen doe je op een begrafenis. Maar toch, net zoals haat en liefde, staan wenen en discotheken veel korter bij mekaar dan je zelf zou denken. Spreek ik uit ervaring? Geen idee. Soms sta ik wel eens op de borderline op een leuk feestje: dan zet ik me neer, kijk naar de mensen en het plezier dat ze maken, en wens ik dat het moment nooit voorbijgaat. Dat noemen ze melancholie, denk ik. En heeft eigenlijk nog weinig met cryin' at the discotheque te maken.

wunderbar

Wunder geschehen, ich hab's gesehn
Es gibt so vieles das wir nicht verstehn

Met de Deutsche kerstmarkt voor de deur, moet het blijkbaar op z'n Duits vandaag. Hoewel, als we zondag naar Keulen varen, nemen we drie Zuid-Afrikanen op sleeptouw. Misschien is het daarom beter een beetje Zuid-Afrikaans te leren. Ik niet weet niet. Die kat kwam weer, die kon nie langer wach, die kat kwam weer, de volgende dag. Daar waar mie saarie woon. Mijn Zuud-Afrikaans beperkt zich tot een dubbele ontkenning en enkele exotische cantusliedjes.
Deutsch dan maar: wunderbar.

behoorlijk miserabel

Do you hear the people sing, singing the song of angry men,
it is the music of the people who will not be slaves again...

Hoe geraakt een mens nu met zo'n liedje in zijn hoofd? Een liedje uit 'Les Misérables'? Misschien omdat ik me wat miserabel voel. Of misschien ook wel omdat ik een brief heb gekregen van mijn voreger schoolkoor met de vraag of ik een kerstconcert mee wil gaan zingen. Toen ik nog als onschuldige tiener in dat koor zong, hebben we voor het 25-jarig bestaan ervan enkele liedjes uit 'Les Misérables' gebracht. Uit volle borst heb ik de geciteerde zinnetjes toen meegekweeld. Ik wist toen niet beter. Wie zal het zeggen, want ik voel me toch echt behoorlijk miserabel.

de klasse van een misdienaar?

Het was weer een top-weekend in tv-land, althans voor de commerciële zender VTM. Waarom? Zeer simpel. Zondagavond werd the one and only Idool 2004 verkozen. Het interesseerde mij allemaal zo erg dat ik nog voor de uitslag in slaap ben gesukkeld. Vandaar dat ik vanmorgen met een onzeker gevoel uit mijn bedje kroop. In het ongewisse over wat iedereen al lang weet, maar lang heeft het niet geduurd: nog geen minuut staat de radio op, en voila: nu ben ik ook deel van de Idool-afloop. Oef.

Voor 'onze pa' was Joeri "ten minste geen misdienaar", en dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld Maarten en Wouter. Ook mijn mama's en oma's charmes had Joeri al lang gewonnen. "Hij is zo eerlijk," wist mama te zeggen, "hij doet zijn ding, en ziet er goed uit," voegt oma toe. Wat een levenswijheid. Maar dat is het dan ook.
Want hoor ik ook maar enige muzikale noot? Neenee, Joeri heeft gewoon mijn families sympathie gewonnen. Of hij nu vals, rotslecht of gewoon niet had gezongen, dan was hij nog hun idool 2004 geworden. Terwijl Wouters 'Walking in Memphis' in mijn ogen nooit gezien was. Wat een klasse, maar wel die van een misdienaar, zou pa zeggen.

elke dag vrijdag

I can't wait for the weekend to begin

Wat een lol als zo'n liedje op een donderdagmorgen door je autoradio schalt. Weekend. Waar? Wanneer? Echt? Nee, natuurlijk niet, nog twee volle werkdagen te gaan, nog maar net over de helft. Haha, moet de intelligente muzieksamensteller van het ochtendprogramma van StuBru gedacht hebben: nu heb ik ze gefopt, nu heb ik ze beet, nu heb ik ze zelfs bij hun pietje.
Ach ja, voor wie het aandurft is elke dag natuurlijk vrijdag...Gefopt!

een klein beetje open

Steeds als ik je zie lopen, dan gaat de hemel een klein beetje open...

Ging de hemel nu ook maar open, een beetje, een heel klein beetje, dat is al goed genoeg. Dan kan ik lekker met mijn t-shirt in het zonnetje gaan zitten en hoef ik me niet te verstoppen in twee 'rolkraag-pulls', een dikke jas en een wollen sjaal. Dan kan ik me rustig op een bankje zetten als ik op iemand wacht en hoef ik me niet te gaan verstoppen op een plekje, zoals een portiek, dat al iets warmer is maar nog lang niet warm genoeg.
Tjongejonge toch. Ik weet het, ik ben niet snel tevreden. Alhoewel, een weekje skiën in de Zwitserese sneeuw, een slokje Glühwein (hmm, een stuk of twee glaasjes mag ook) op de kerstmarkt, gezellig onder een dekentje kruipen met een heerlijke dvd terwijl het buiten vriest, dat is al even 'schoon'. Dus ja, eigenlijk is de hemel wel een klein beetje open...

bij deze

Ik (wijs naar jezelf), jij (wijs naar iemand tegenover je), hij (wijs naar iemand links van je) of zij (wijs naar iemand rechts van je), iedereen (draai drie cirkels rond je hoofd) heeft iemand nodig...

Je raadt het al: ik heb de clouseau-vibe te pakken. Hoe kan het ook anders? Gisteren zetten ze het Antwerpse sportpaleis op stelten, en ik was erbij.
Woensdag kreeg ik een telefoontje van een vriendin die nog een kaart overhad, tja, en dan zeg ik echt geen neen. Welkom in dit feestpaleis.
Het publiek bestond hoofdzakelijk uit vrouwen, en dan echt die van het extreme soort: allemaal die-hard fans. Het ging dan ook om het eerste (van 14) concerten en een echte fan kan het zich niet permitteren een deel van de massa te worden, lees: een deel van de mensen die pas naar het tweede concert komen, of het vijfde of het voorlaatste. Shame on them, dat zijn geen fans.
Ik wel, hoor, bij deze.

zaaaaaaalig eten

oh, ohohohoh, tic tac tic tac tic tac

inderdaad: het nieuwste liedje van Gwen Stefani zit vandaag in mijn hoofd. En het is nog heel toepasselijk ook (de tic tac dan), want wat kom ik de laatste dagen tijd tekort. De dagen vliegen echt voorbij, aan zo'n razend tempo dat ik nooit bijgebeend zal geraken. Het is zelfs zo erg dat ik gisteren ergens vergeten ben om ook maar iets te eten. Plots, om 7 uur 's avonds, begon het gegrom in mijn buik. En toen wist ik het: ik heb honger. Verdorie, ik heb honger, ik wil eten. Hoe kan dat nu? Ik heb toch 's middags gegeten? Nee dus.
En daar zat ik, om 7 uur dus: bij de tandarts, met mijn gegrom, te dromen van spaghetti, blinde vinken, macaroni en ijsjes als dessert. Ik dacht aan die arme Frank en Marjolein en Mat van Expeditie robinson, die nog veel langer dan ik zonder eten hebben gezeten op hun eiland.
Aanvalleuh! Ja, dat heb ik dus gedaan toen ik één keer thuis was. Zaaaalig.